ΤΑ ΤΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Κυριακή ι’ Ματθαίου, Β 382

Οι τρείς Μαθητές, Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης, αγαπητοί μου, έζησαν στιγμές αληθινά εξωκοσμικές επάνω στο όρος Θαβώρ, έζησαν για λίγο την Βασιλεία του Θεού, πριν ακόμη αυτή φανερωθεί. Ήταν τόσο ωραία, ανείπωτα ωραία, ώστε ο απόστολος Πέτρος, σαν να βρέθηκε εκτός χώρου και χρόνου, πρότεινε στον Κύριο να στηθούν τρείς σκηνές μία για τον Κύριο και δύο για τούς ουράνιους επισκέπτες του, τον Μωυσή, και τον Ηλία. Αλλά η πραγματικότητα κάτω από το Θαβώρ ήταν πολύ διαφορετική. Εκεί οι δαίμονες επικρατούσαν και υποδούλωναν τούς ταλαίπωρους ανθρώπους. Όταν ο Κύριος με τούς τρείς Μαθητές κατήλθαν από το όρος, βρέθηκαν μπροστά σ’αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, χλεύη, αδιαφορία, αστοργία, απιστία,πόλεμος,μάχη,κακομοιριά,αρρώστια, η απειλή του θανάτου.

Ένας δυστυχισμένος πατέρας είχε το παιδί του δαιμονισμένο, και είχε ζητήσει να το θεραπεύσουν οι υπόλοιποι Μαθητές του Κυρίου, οι εννέα, που δεν είχαν ανεβεί μαζί Του στο όρος Θαβώρ. Επειδή όμως εκείνοι δεν μπορούσαν να το θεραπεύσουν, οι πανταχού παρόντες Φαρισαίοι τούς χλεύαζαν. Και τότε ο Κύριος, αφού έλεγξε την εποχή του ώς άπιστη και διεστραμμένη απάλλαξε το παιδί από την κυριαρχία του Σατανά. Μετά απ’αυτό το περιστατικό, όταν ο Κύριος ιδιαιτέρως ρωτήθηκε από τούς Μαθητές γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν να απομακρύνουν το δαιμόνιο, τούς απάντησε ότι αυτό έγινε έξ αιτίας της απιστίας τους. Και προσθέτει ότι «τούτο το γένος», το γένος των δαιμόνων, «ούκ εκπορεύεται εί μή έν προσευχή και νηστεία».

Ύστερα από την σύντομη απόδοση της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που περιγράφει την απαλλαγή του νέου από τον Σατανά, αγαπητοί μου, ίσως κάποιοι θέσουν το ερώτημα: Όλα αυτά είναι πολύ χρήσιμα για μας, αλλά υπάρχουν δαίμονες? Αλήθεια, αγαπητοί, υπάρχουν δαίμονες? Βαβαίως, ναί! Είναι οι πεπτωκότες άγγελοι. Είναι πρόσωπα, και όταν λέμε πρόσωπα, εννοούμε ότι διαθέτουν λογική και ελευθερία. Εννοούμε ότι διαθέτουν λογική και ελευθερία. Είναι όμως πνεύματα, πνεύματα πονηρίας. Επαναλαμβάνω: είναι πρόσωπα, όπως είναι και οι άγγελοι – εξάλου οι δαίμονες είναι πεπτωκότες άγγελοι. Βεβαίως δεν τούς έκανε ο Θεός δαίμονες – άπαγε της βλασφημίας! – αλλά αυτοί, με την ίδια τους την ελευθερία και την βούληση, επειδή ακριβώς είναι πρόσωπα και έχουν λογική και ελευθερία, εξέπεσαν.

Ο σατανάς, που είναι εβραϊκή λέξη και θα πεί αντικείμενος, ο Εωσφόρος, είναι ο αρχηγός τους. Έτσι ονόμασε ο Θεός τον Σατανά πριν πέσει, Εωσφόρο. Είναι το αστέρι το πρωϊνό, ο Αυγερινός, δηλαδή αυτός που φέρει την αυγή. Και ονομάστηκε έτσι διότι το τάγμα του, οι άγγελοι του, ήταν εκείνοι που περιπολούσαν τη γή και φύλατταν τα όριά της. Αυτός παρέσυρε τους πρωτοπλάστους στην αθέτηση της εντολής του Θεού για αυτοθέωση. Αυτό – να το ξέρετε – είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Δεν είναι να κλέψω και να σκοτώσω, είναι όταν ζητήσω να αυτοθεωθώ, κι αυτό είναι υπερηφάνεια. Το σχέδιο του Θεού προέβλεπε οι πρωτόπλαστοι να θεωθούν. Όμως θα θεώνονταν όχι ανεξάρτητα από τον Θεό, αλλά με την βοήθεια του Θεού. Αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας των ανθρώπων. Όπως θεόμενοι είναι και οι άγιοι άγγελοι. Αλλά ο Διάβολος υπέβαλε στούς πρωτοπλάστους την αυτοθέωση, λέγοντάς τους ότι θα γίνονταν θεοί, και δεν θα είχαν πλέον ανάγκη από τον Θεό. Αυτό δε το προπατορικό αμάρτημα, εντονότερο και εντονότερο, υπάρχει και θα υπάρχει στούς ανθρώπους μέχρι το τέλος της Ιστορίας. Είναι αυτό που ο άνθρωπος μπορεί να λέει: «Δεν έχω ανάγκη από τον Θεό. Θα γίνω εγώ θεός πάνω στη γή. Θα κατακτήσω τα πάντα εγώ. Δεν έχω ανάγκη από τον Θεό». Βλέπετε πως συνεχίζεται το προπατορικό αμάρτημα? Αγαπητοί μου, με την ευκαιρία, θα ήθελα να βγάλω και μιά πλάνη, που πολοί νομίζουν, ανοητότατα. Το προπατορικό αμάρτημα δεν ήταν η γενετήσια πράξη μεταξύ των προτοπλάστων. Απλούστατα ο Θεός έκανε το γενετήσιο, εν όψει του θανάτου, για να γεννιούνται απόγονοι. Μέσα στον παράδεισο και οι δύο ήταν παρθένοι. Μετά την έξοδό τους από τον παράδεισο «Αδάμ έγνω Εύαν την γυναίκα αυτού» και λοιπά. Έξω από τον παράδεισο. Συνεπώς η προπατορική πτώση τους δεν ήταν η συνεύρεσή τους η γενετήσια. Να βγούμε απ’αυτή την αντίληψη την ανόητη.

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να καταργήσει το κράτος τού Σατανά, τη βασιλεία τού Σατανά, που ενεργούσε εις βάρος των ανθρώπων. Μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή: «εις τούτο εφανερώθη ο υιός τού Θεού, ίνα λύση τα έργα τού διαβόλου». Γι’αυτό, λέει,ήρθε ο Υιός τού Θεού, για να λύσει τα έργα τού Διαβόλου. Όχι τον Διάβολο, τα έργα του. Τα έργα τού Διαβόλου είναι βασικά δύο: η αμαρτία και η ειδωλολατρία. Πίσω απ’αυτή, την ειδωλολατρία, ο Διάβολος αγαπά, τρελλαίνεται να λατρεύεται από τούς ανθρώπους! Και σήμερα, βλέπετε, επανέρχεται η ειδωλολατρία ως λατρεία του δωδεκαθέου του Ολύμπου! Όχι ως ειδωλολατρία με την έννοια πηγαίνω στην πορνεία, και λατρεύω την θεά Αφροδίτη, ή μαζεύω χρήματα, και λατρεύω τον Ερμή..., αλλά με την έννοια της επαναφοράς του δωδεκαθέου του Ολύμπου! Λατρεύεται ο Διάβολος πίσω από εκεί! Και τρελαίνεται από χαρά σ' αυτή τη λατρεία του!

Σύγχρονοι θεολόγοι μάλιστα, ξένοι και Έλληνες, Ορθόδοξοι και μη, αρνούνται την ύπαρξη τού Σατανά. Για παράδειγμα, η Αγγλικανική Εκκλησία έλεγε προ ετών και συνιστούσε στούς ιεροκήρυκές της να μη μιλάνε για τον Διάβολο απ’άμβωνος, γιατί τρομάζουν οι άνθρωποι!... Ακούτε? Το κακό το αποδίδουν μόνον ως φαινόμενο αυτογενές του ανθρώπου. Άμα διαβέσετε ψυχολογίες και λοιπά για την προέλευση του κακού, θα δείτε να λένε ότι το κακό στον άνθρωπο είναι αυτογενές, δηλαδή ο άνθρωπος μόνος του, ο ψυχισμός του δημιουργεί το κακό, και ότι δεν υπάρχει ο Διάβολος!

Ελέχθη ακόμη ότι και ο Αντίχριστος δεν είναι πρόσωπο. Ότι ο αριθμός του ονόματος του Αντιχρίστου, το 666, απλώς αντιπροσωπεύει την εποχή των κομπιούτερς. Αρνούνται δηλαδή την ύπαρξη του προσώπου, αφηρημένη έννοια ο Αντίχριστος, όχι πρόσωπο.

Αυτά μέχρι σήμερα λέγονται και από καθηγητές των πανεπιστημίων, των ορθοδόξων πανεπιστημίων μας!

Αλλά, αγαπητοί, ο Διάβολος υπάρχει! Και είναι μία φρικτή πραγματικότητα, γιατί πολεμά τον άνθρωπο να τον απομακρύνει από τον Θεό. Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέει: « Τι το εν δαίμοσι κακόν? Θυμός άλογος, άνους επιθυμία, φαντασία προπετής». Ποιό, λέει, είναι το κακό στούς δαίμονες?

• Πρώτον: Θυμός άλογος, δηλαδή αντίδραση ανεξήγητη σε καθετί αγαθό και ωφέλιμο.
• Δεύτερον: Άνους επιθυμία, δηλαδή παράλογη επιθυμία και
• Τρίτον: Φαντασία προπετής, δηλαδή φαντασία άκαιρη και αυθάδης.

Αυτά τα τρία, θα παρακαλούσα, να τα θυμάστε.

Με βάση αυτά που έχει ο ίδιος, πολεμά τον άνθρωπο, και προσπαθεί τις δικές του άσχημες καταστάσεις να τις μεταφέρει στον άνθρωπο. Βέβαια πάσχει από υπερηφάνεια και προπέτεια. Πάσχει. Κι αυτό που πάσχει προσπαθεί να το υπαγορεύει, να το υποβάλει στον άνθρωπο. Αυτό φαίνεται κι απ’εκείνο που είπε στούς πρωτοπλάστους: «Ο Θεός σας ζηλεύει. Γι αυτό σας είπε να μη δοκιμάσετε τον καρπό, για να μη γίνετε θεοί»! Από τι έπασχε ο ταλαίπορος? Έπασχε από αυτοθέωση, και έπεσε. Αυτό υποβάλλει τώρα και στους πρωτόπλαστους, ό,τι πάσχει, αυτό και υποβάλλει. Και τον πολεμά τον άνθρωπο διότι δεν ανέχεται την μακαριότητά του, την ευτυχία του, επειδή αυτός πάσχει από φθόνο για τον άνθρωπο και από μίσος για τον Θεό.

Θα πρέπει να δούμε κάπως πιό αναλυτικά αυτά τα τρία που σας ανέφερα, του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, αυτά που ο Διάβολος έχει και θέλει να μεταδώσει στον άνθρωπο.

Και πρώτα ο θυμός ο άλογος. Θυμός άλογος θα πεί θυμός παράλογος. Θα μού πείτε: Υπάρχει και θυμός έλλογος? Θα το δούμε. Όταν ο πατέρας του δαιμονισμένου εκείνου νέου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής πλησίασε τον Κύριο, έδωσε τα εξής χαρακτηριστικά δαιμονοπληξίας του παιδιού του: «πολλάκις πίπτει εις το πύρ και πολλάκις εις το ύδωρ», δηλαδή ένα αίσθημα αυτοκαταστροφής. Γιατί? Το δαιμόνιο είναι αυτό που ρίχνει τον άνθρωπο στο πυρ, και δείχνει τον παράλογο θυμό του. «Άχ... θα σε κάψω!» Κοιτάξτε: θυμός, «θα σε κάψω»! Θυμηθείται τι λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως – θα ήθελα να τρομάξουμε. Λέει ότι ο Διάβολος κατεβαίνει στη γη έχοντας πολύ θυμό. Και αλλοίμονο, λέει, στους ανθρώπους της γης από την παρουσία τού Διαβόλου, τώρα στα έσχατα, επειδή ξέρει ότι έχει λίγο καιρό ακόμη. Προσέξτε: Δεν έχει πλέον πολύ καιρό ο Διάβολος, γι αυτό έχει πολύ θυμό Εγώ πάντως νομίζω ότι είμαστε στα έσχατα. Και όταν λέμε έσχατα, δεν εννοούμε βέβαια φέτος, του χρόνου ή του παραχρόνου. Μπορεί να είναι σε είκοσι, μπορεί σε πενήντα, μπορεί σε εκατό χρόνια, αυτό δεν το ξέρουμε, πάντως είναι έσχατα. Σε σχέση με τα δύο χιλιάδες χρόνια από την πρώτη παρουσία τού Χριστού, είναι έσχατα. Και νομίζω ότι ο Διάβολος πράγματι εκφράζει αυτόν τον φοβερό θυμό του! Ανακατεύει τούς ανθρώπους με χίλια μύρια! Και μας εδώ στην Ελλάδα, σαν Ορθοδόξους, σαν Έλληνες, σαν... σαν... Μας ανακατεύει διαρκώς, γιατί έχει θυμό πολύ! Αλλά κι όταν, παρακαλώ, ρίχνει στο νερό τον νέο αυτόν άνθρωπο της ευαγγελικής περικοπής, κινείται η άνους επιθυμία του, η άμυαλη, η ανόητη επιθυμία του. Ποιά επιθυμία? «Άχ... θα σε πνίξω! Θα σε πνίξω!»

Ποιά μάνα θα ήθελε ποτέ να πνίξει το παιδί της? Με συγχωρείτε, αλλά τριακόσιες με τετρακόσιες χιλιάδες Ελληνίδες μητέρες θέλουν να πνίξουν το παιδί τους με την έκτρωση! Από τι πάσχουν? Από την άννουν, την άμυαλη επιθυμία τού Διαβόλου, που τις την υποβάλλει. «Και τι? θα μεγαλώσω εγώ τώρα και ένα τρίτο παιδί?... Και να χάσω την κομψότητά μου και τη γραμμή μου?... Να κλειστώ μέσα για κάποια χρόνια, για να μεγαλώσω αυτό το παιδί?...» Και λοιπά και λοιπά...

Υπάρχει όμως και θυμός έλλογος? Δηλαδή θυμός , όπως σας είπα, που είναι λογικός? Αγαπητοί μου, προσέξτε: ο Θεός μάς έβαλε μέσα μας τον θυμό, που είναι το νεύρο της ψυχής, και που οφείλει ο άνθρωπος, κινώντας το νεύρο της ψυχής, να απομακρύνει το κακό. Το λέει κι ο μέγας Βασίλειος.

Όταν εμφανίστηκε ο Διάβολος, όφειλε ο Αδάμ και η Εύα να κινήσουν την διαδικασία τού ελλόγου θυμού – εκείνος τον άλογο θυμό, ο Αδάμ και η Εύα τον έλλογο θυμό – και να τού πούν:»άντε φύγε από δω και τσακίσου!». Είπα  «Άντε φύγε!». Είναι εκείνο πού είπε ο Χριστός: «ύπαγε οπίσω μου, σατανά», δηλαδή πήγαινε πίσω μου, να μη σε βλέπω, στην νεοελληνική θα το αποδίδαμε έτσι: « Άντε χάσου!». Ναί, ναί. «Φύγε από δώ!» Αυτό έπρεπε να πούν ο Αδάμ και η Εύα. Αλλά πιάσανε διάλογο... Και την πάθανε! Έτσι, αγαπητοί μου, δεν λειτούργησε ο έλλογος θυμός στούς πρωτόπλαστους.

Ο θυμός, όπως σας είπα, είναι για την εκδίωξη τού κακού. Ο Διάβολος όμως εισάγει τον άλογο θυμό, δηλαδή την αντίδραση σε αγαθά πράγματα. Για παράδειγμα: αντίδραση στην τήρηση των εντολών τού Θεού, ανυπακοή στο θέλημά Του, εφαρμογή όσων απαγορεύει ο Θεός.

Στην εποχή μας, πριν κάμποσα χρόνια, εδώ και τριάντα χρόνια, δόθηκε ο χαρακτηρισμός οργισμένα νιάτα. Και έγινε πολλή προσπάθεια, αγαπητοί, να δικαιολογηθεί αυτή η κατάσταση. Γιατί όμως τα νιάτα είναι οργισμένα, και στρέφονται εναντίον καθηγητών, εναντίον γονέων,εναντίων της κοινωνίας, και λοιπά? Δόθηκαν πάρα πολλές ερμηνείες για να δικαιολογήσουν την όλη κατάσταση. Αλλά μία, αγαπητοί, είναι η ερμηνεία, ότι στο βάθος πρόκειται για μια ομαδική σατανική ενέργεια τού αλόγου θυμού! Λέμε σε κάποιον που αντιδρά: «Τι σ’έπιασε? Σε τσίμπησε αλογόμυγα?». Φαίνεται πως αυτό τσίμπησε την γενεά, την τελευταία γενεά μας... ο άλογος θυμός του Διαβόλου!

Η ταπείνωση και η υπακοή είναι πολύ ενοχλητικά και αντιπαθητικά στον Διάβολο. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει στούς ανθρώπους ότι οι αρετές αυτές υποτιμούν τον άνθρωπο. «Τι θα πεί ταπεινός και υπάκουος!...» Και θέλει τον άνθρωπο, τάχα, δήθεν, να είναι ελεύθερος. «Λοιπόν, να αντιδράσεις, άνθρωπε!»

Άν έχουμε την γνώση αυτών των θέσεων και προθέσεων τού Σατανά και δούμε την εποχή μας, αγαπητοί μου, θα μας πιάσει ίλιγγος... το πόσο δαιμονική είναι αυτή η εποχή! Μιλάμε σήμερα για το θέατρο τού παραλόγου. Ξέρετε τι είναι το θέατρο? Μία απεικόνιση κοινωνικών καταστάσεων. Αυτά ανεβάζουνε στη σκηνή, είτε στον κινηματογράφο είτε στο θέατρο, και απεικονίζουν την κατάσταση της εποχής μας. Έτσι έχουμε ονομάσει το λεγόμενο θέατρο τού παραλόγου. Πιστεύω ότι όλοι το έχετε ακούσει αυτό. Και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ανάκλαση της παράλογης εποχής μας, που εκφράζει το βάθος τού δαιμονισμού της. Το παράλογο γίνεται Τέχνη, γίνεται ζωή, τρόπος ζωής, γίνεται καθεστώς.

Να δούμε τώρα και το δεύτερο, είναι η άνους επιθυμία, η ανόητη επιθυμία, η άμυαλη επιθυμία, η επιθυμία όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε. Βεβαίως υπάρχει και η καλή επιθυμία. Λέει ο Χριστός:»επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ’υμών». Η άνους επιθυμία είναι ένα μεταπτωτικό φαινόμενο, και μάλιστα σε κακά πράγματα. Για πρώτη φορά οι πρωτόπλαστοι, η Εύα, επιθυμούν τον απαγορευμένο καρπό. Για πρώτη φορά. Τον βλέπανε κάθε μέρα, τώρα όμως, ύστερα από την υποβολή τού σατανά, βλέπουν τον καρπό επιθυμητό. Από την στιγμή λοιπόν πού οι πρωτόπλαστοι επιθύμησαν εκείνο πού ο Θεός απαγορεύει, εισέρχεται η κακή επιθυμία. Γι’αυτό και η εντολή «ουκ επιθυμήσεις όσα τώ πλησίον σου εστιν».

Άνους επιθυμία λέγεται η παράλογη επιθυμία. Έτσι ο άνθρωπος δεν σταματά στο να γίνεται επιθυμητής, αλλά προχωρά στο να επιθυμεί και διαστροφές. Θα το ξαναπώ: να επιθυμεί και διαστροφές στον χώρο των πέντε αισθήσεών του. Η εποχή μας είναι μάρτυρας σ’αυτό. Θέλουμε να ακούσουμε διεστραμμένα πράγματα, θέλουμε να δούμε διεστραμμένα θεάματα, διότι η διεστραμμένη επιθυμία μπήκε από τον Διάβολο στην καρδιά μας. Υπάρχουν τόσο παράλογες επιθυμίες, που θα ντρεπόμουνα να τις αναφέρω, αγαπητοί, αλλά και δεν θα άντεχαν και τ’αυτιά σας, και θα προκαλούσαν φρίκη, αποτροπιασμό και εμμετική διάθεση. Ναί. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να δοκιμάσει κατά διεστραμμένο τρόπο τα πάντα! Λέει ο Θεός: «Έτσι θα συνέρχεσαι στον γάμο σου». «Όχι, εγώ θέλω να συνέρχομαι διαφορετικά!» απαντά ο άνθρωπος, πού έχει καταληφθεί από μιά μανία παράλογης επιθυμίας.

Είναι τόσο σφοδρή η επιθυμία η άνους, ώστε εκβιάζεται ακόμα και η φύση, για να ικανοποιηθούν οι παράλογες ορέξεις. Λέει ο 16^ος Ψαλμός: «και των κεκρυμμένων σου επλήσθη η γαστήρ αυτών, εχορτάσθησαν και αφήκαν τα κατάλοιπα τοίς νηπίοις αυτών». Θα μπορούσαμε πάνω σ’αυτό το χωρίο το ψαλμικό να μιλάμε μία ώρα. Τι λέει? Ψάχνουν να βρούν εκείνα πού ο Θεός δεν τα έδωσε για φαγητό! Να πάρω ένα παράδειγμα? Τον καπνό, τα ναρκωτικά και τα όμοια. Αγαπητοί μου, δεν τα έδωσε για φαϊ ο Θεός αυτά!... ούτε για να μας ικανοποιήσουν δεν ξέρω πως, πού, τι... Αλλά εμείς ψάχνουμε, τα βρίσκουμε, και εκβιάζουμε τη φύση, χρησιμοποιώντας τα! Και το χειρότερο, ότι αυτός ο τρόπος ζωής, ο λεγόμενος ευδεμονιστικός, γίνεται αγωγή και για την επόμενη γεννεά, μαθαίνουμε και στα παιδιά μας έτσι. Τι λέει ο στίχος που σας διάβασα? «και αφήκαν, λέει, τα κατάλοιπα τοίς νηπίοις αυτών», τα υπόλοιπα τα άφησαν για τα παιδιά τους.

Και πάμε στο τρίτο, στην φαντασία την προπετή. Είναι γνωστό ότι ο Αδάμ στερείτο φαντασίας. Ναί. Η φαντασία, κι αυτή, είναι ένα μεταπτωτικό φαινόμενο. Η φαντασία βρίσκεται μεταξύ νού και αισθήσεων. Θα μπορούσε όμως να γίνεται ο χώρος αγαθών θεωριών, να σκέπτομαι αγαθά πράγματα. Ωστόσο, ο Διάβολος, πού έχει φαντασία προπετή, δηλαδή μιά φαντασία πού προτρέχει και γλιστρά στο κακό, ή μιά φαντασία αυθάδη, δηλαδή να δέχεται πράγματα ουτοπιστικά, ανακατεμένα και βλάσφημα, διοχετεύει και στον άνθρωπο μία ανάλογη φαντασία. Εδώ ανήκουν τα νοσηρά ονειροπολήματα, εδώ ανήκουν οι φαντασιώσεις, εδώ και τα πλανερά όνειρα.

Αγαπητοί μου, πρέπει να σας πώ ότι ο Διάβολος εργάζεται πολύ στον χώρο της φαντασίας μας, με τούς πονηρούς λογισμούς, με ό,τι μηχανευόμαστε κατά των άλλων ανθρώπων, και λοιπά και λοιπά. Αυτά είναι γνωρίσματα τού Σατανά. Και, με βάση τα δικά του γνωρίσματα, προσπαθεί, πολεμά και πείθει τούς ανθρώπους να γίνουν όμοιοι με αυτόν.

Εμείς όμως, αγαπητοί μου, τι θα αντιτάξουμε στα τρία αυτά όπλα τού Σατανά?

Πρώτα-πρώτα, στην προπετή φαντασία, θα αντιτάξουμε την πίστη. Ο Χριστός, στην ερώτηση των Μαθητών Του γιατί δεν μπορέσαμε να νικήσουμε τον Διάβολο, είπε: «δια την απιστίαν υμών». Στον άλογο θυμό τι θα προτάξουμε? Την προσευχή. Ο Κύριος είπε: «το γένος τούτο», αυτή δηλαδή η κατηγορία των δαιμόνων, «ούκ εκπορεύεται εί μη έν προσευχή». Και το τρίτο, αγαπητοί μου, την άνουν επιθυμία, θα την νικήσουμε με την νηστεία. Τι είπε ο Χριστός? «τούτο το γένος ούκ εκπορεύεται εί μή έν προσευχή και νηστεία». Ναί, δεν φεύγει παρά μόνο με την προσευχή και τη νηστεία. Η νηστεία, και με ευρεία και με στενή έννοια, είναι η εγκράτεια, πού πολεμάτην παράλογη επιθυμία, όταν ο άνθρωπος μπορεί να λέει όχι!

Στην εποχή μας η εγκράτεια, όπως και η νηστεία, είναι αδιανόητη. Λίγοι άνθρωποι πιά εγκρατεύονται και νηστεύουν, γι αυτό και δαιμονίζονται.Το ακούσατε καλά? Δαιμονίζονται! Η εγκράτεια έχει ως θαυμάσια έκφραση τη νηστεία, αλλά μιά νηστεία καθολική: της κοιλίας, των ματιών – δεν μπορείς να νηστεύεις το κρέας, και να βλέπεις τηλεόραση! – των αυτιών, των ποδιών,των χεριών,τού στόματος. Όλα αυτάυπηρετούν τη γενική, την καθολική νηστεία.

Αγαπητοί, ο Διάβολος μας πολεμά με τα τρία όπλα του: τον άλογο θυμό, την παράλογη επιθυμία και την προπετή φαντασία. Και εμείς θα αντιτάξουμε τα τρία άλλα όπλα, πού πριν είπαμε. Πολλοί άνθρωποι, άν και μοιάζουν κανονικοί, έχουν κρυφά δαιμόνια, δυσδιάκριτα και στούς ίδιους πού τα έχουν και στούς μη πνευματικούς ανθρώπους.

Άν μας πούν ότι έχουμε δαιμόνιο, και θυμώσουμε, σίγουρα έχουμε δαιμόνιο, γιατί αυτό θύμωσε. Το καταλάβατε? Άν προσέχουμε λοιπόν την πνευματική μας ζωή, για να μη δίνουμε περιθώρια και παράθυρα εισόδου στούς δαίμονες, και χρησιμοποιούμε τα τρία αυτά όπλα πού μας υπέδειξε ο Κύριος, τότε μπορούμε να προστατευόμαστε και να προκόβουμε στην πνευματική μας ζωή.

Αμήν.

Γέρωντος Αθανασίου Μυτιληναίου (1927-2006)

Ιερά Μονή Κομνηνείου

Στομίου Λαρίσης