ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ

Πολλοί ρωτοῦν: Τί εἶναι ἡ παγκοσμιοποίησις; Μήπως τό νά ἑνωθοῦν ὅλες οἰ χῶρες τῆς γῆς μ’ἕναν μόνο πλανητάρχη; Καί ποιός θά εἵναι αὐτός. Μήπως τό νά καταργηθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες καί νά γίνουν ἕνα κρᾶμα μ’ἕναν ἀόριστο θεό; Μήπως τό νά καταργηθοῦν ὅλες οἰ γλῶσσες καί νά ἐπικρατήση μόνο μία;

    Ἥδη καταργεῖται σιγά-σιγά καί διαλύεται ἡ οἰκογένεια. Χωρίς φιλοπατρία κανένα ἕθνος δέν μπορεῖ νά ἐπιζήση (καί μάλιστα, ὅταν διατρέχη κινδύνους ἀπό ἐχθρικά κράτη) οὕτε καί νά μεγαλουργήση. Σ’ἐμᾶς δέ τούς Ἕλληνες, ἡ φιλοπατρία εἶναι ἀδιαίρετα συνδεδεμένη μέ τήν Ὀρθόδοξο πίστι μας. Γ’αὐτό καί οἰ πόλεμοι τοῦ ἐλληνικοῦ ἔθνους ἦσαν γιά νά διαφυλαχθοῦν ἀκέραια τρία πράγματα: ἡ ἐλευθερία τῆς πατρίδος, ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καί ἠ οἰκογένεια. Πίστις –Πατρίς –Οἰκογένεια.

• Ἡ πίστις ἀλλοιώθηκε καί πολεμήθηκε καί ἐξακολουθεῖ νά πολεμῆται.
• Ἡ ἑλληνική οἰκογένεια ξεθεμελιώθηκε.
• Οἱ Ἕλληνες πατριῶτες ἐξέλιπαν καί ἡ φιλοπατρία πλέον στιγματίζεται ὡς ἐθνικισμός.

       Μετά τό 1970, ὁ δυτικός τρόπος ζωῆς πού είσέβαλε στήν Ἑλλαδική κοινωνία, ἀντέστρεψε τίς ἀξίες τῆς ζωῆς, κατέστρεψε τή γλῶσσα μας καί διέλυσε τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς πίστεώς μας. Καί σιγά-σιγά μᾶς ἐπεβλήθη τό πνεῦμα τῆς λεγομένης παγκοσμιοποιήσεως.



       Σχετικά μέ τήν ἕννοια τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τί σημαίνει γιά τήν Ἐλλάδα μας, κάποιοι χριστιανοί ρώτησαν ἕναν ἒμπορο, ἕναν δάσκαλο, ἕναν δημοσιογράφο, ἕναν πολιτικό καί ἕναν Γέροντα.

       Ὁ ἐμπορος ἄνοιξε χαρτιά, τιμολόγια, ἀποδείξεις, ἔδειξε τίς ἰσοτιμίες διαφόρων νομισμάτων, τήν πορεία τῶν χρηματιστηρίων ἀνά τόν κόσμο, τήν κίνησι τῶν τραπεζῶν..... καί εἶπαι: «Αὐτό εἶναι παγκοσμιοποίησις».

        Ὁ δάσκαλος πάλι, ἄνοιξε τό λεξικό καί μέ ἔμφασι διάβασε τόν ἑξῆς ὁρισμό: «Παγκοσμιοποίησις εἶναι ἡ οἰκουμενική διεύρυνσις μιᾶς καταστάσεως, ἑνός θεσμοῦ, μιᾶς ἰδέας, μιᾶς φιλοσοφίας, εἶναι ἐπίσης ἡ δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας οἰκονομικῆς ζῶνης, μιᾶς παγκόσμιας ἀγορᾶς. Ἡ μετατροπή τῆς οἰκουμένης σέ μιά ἑνιαία οἰκονομική πολιτική καί πολιτιστική ἐπικράτεια. Αὐτό εἶναι παγκοσμιοποίησις.

        Ὁ δημοσιογράφος, χωμένος μέσα σ’ἕνα χαρτομάνι ἀπό ἐφημερίδες, ἄρθρα, ἀναλύσεις καί ἀνταποκρίσεις, εἶπε: «Παγκοσμιοποίησις εἶναι ἡ νέα τάξις πραγμάτων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία προβλέπεται ἕνας στρατός, μιά κυβέρνησις καί μιά ἰδεολογία πού θά ἰσοπεδώνη ὅλες τίς ἄλλες, ἀκόμα καί ὅλες τίς θρησκεῖες. ...Γιά σταθῆτε μιά στιγμή. Τώρα μιλῶ μέ Νέα Ὑόρκη, μέ Χόνγκ Κόνγκ, μέ Λονδίνο, μέ Παρίσι... Αὐτό εἶναι παγκοσμιοποίησις.»

         Ρώτησαν κ’ἕναν πολιτικό ἄρχοντα τῆς Εὐρώπης, ὁ ὁποῖος ἔκανε ἐπίσκεψι στήν πατρίδα μας, καί εἶπε τά ἑξῆς: «Ὅταν ἕνας ἱκανότατος πολιτικός μπορέση νά συγκεντρώση μιά ἀπόλυτη στρατιωτική, οἰκονομική, πολιτική καί θρησκευτική παγκόσμια δύναμι στόν ἑαυτό του μέ τήν ὁποία θά κυβερνᾶ ὡς ἀπόλυτος ἐξουσιαστής καί δυνάστης ὅλο τόν κόσμο καί ὅλα τά ἔθνη τῆς γῆς, ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, χρώματος καί γλώσσης, ἐπιβάλλοντας δικτατορικά τίς ἰδέες τῆς Νέας Ἐποχῆς, αὐτό εἶναι παγκοσμιοποίησις.» (Δηλαδή, μέ αὐτά πού εἶπε ὁ πολιτικός ἄρχοντας, ἔκαμε μιά περιγραφή τοῦ Ἀντίχριστου καί τῆς ἐποχῆς του.)

        Οἱ ἴδιοι λοιπόν αὐτοί χριστιανοί, πῆγαν ὡς προσκυνητές στό Ἅγιον Ὄρος. Καί ρώτησαν ἕναν Γέροντα Ἁγιορείτη πού τόν βρῆκαν μέσα στήν ἐκκλησία, τί γνώμη ἔχει αὐτός γι’αὐτό πού ἀκούγεται καί λέγεται παγκοσμιοποίησις. Κι ὁ Γέροντας, παίρνοντάς τους ἀπό τό χέρι, τούς ὁδήγησε ἀπό τήν βόρεια πύλη τοῦ Ἱεροῦ στό πλάϊ τῆς ἱερᾶς Προθέσεως καί τούς ἔδειξε τό ἅγιο Δισκάριο.

         «Ἐδῶ κάθε μέρα τελοῦμε τήν Θεία Λειτουργία, ἄρα ἔχουμε πάνω σ’αὐτόν τόν ἅγιο Δίσκο μιά παγκόσμια σύναξι! Στήν μέση εἶναι ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, «ὁ αἴρων τήν ἀμαρτίαν τοῦ κόσμου», ὁ Χριστός, ὁ Σωτῆρας τοῦ κόσμου. Δεξιά ἡ Παναγία καί ἀριστερά ὅλα τά τάγματα τῶν Ἀγγέλων, καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς θριαβέμβουσας Ἐκκλησίας, μαζί μέ τούς Προφῆτες καί τούς Δικαίους. Καί στό κάτω μέρος ὅλοι ἐμεῖς, ζωντανοί καί πεθαμένοι, μέ τά ψιχουλάκια ἐκεῖνα τά ὁποία βγάζουμε μέ τήν ἁγία Λόγχη. Ἀλλά καί στήν Μεγάλη Συναπτή εὐχόμαστε συνεχῶς, ὄχι μόνο στήν Θεία Λειτουργία ἀλλά καί στόν Ἑσπερινό καί στόν Ὄρθρο καί στούς Ἅγιασμούς καί σ’ὅλα τά ἄλλα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας «ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου». Αὐτό εἶναι παγκοσμιοποίησις, καί μάλιστα ἡ τελειότερη, γιατί ἔχει γιά κύβερνίτη τόν Κύριο, τόν Θεό Παντοκράτορα, τόν Δημιουργό τοῦ κόσμου, οὐρανίου καί ἐπιγείου, ὁρατοῦ καί ἀοράτου, ἐμψύχου καί ἀψύχου, ὑλικοῦ καί πνευματικοῦ.»

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Πηγή: Τοῦ Προτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνοστοπούλου, ἀπό τό βιβλίο του «ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ... ΕΣΥ;»