ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

 

Ο πνευματικός πατέρας που πρέπει να εξασκεί το έργο με βάση την Ορθόδοξη Παράδοση διαφέρει σαφώς από τον ψυχολόγο, που εργάζεται βάσει μιας ανθρωποκεντρικής θεωρήσεως του ανθρώπου και της ζωής του.

Ο ψυχολόγος θέλει να ισορροπήσει ψυχολογικά τον άνθρωπο. Ο πνευματικός πατέρας αποβλέπει στην θέωση του ανθρώπου.

Ο ψυχολόγος χρησιμοποιεί τις απόψεις της Σχολής που εκπροσωπεί. Ο πνευματικός πατέρας χρησιμοποιεί τον αιώνιο λόγο του Θεού που φανερώθηκε στους Προφήτας, στους Αποστόλους και τους αγίους.

Ο ψυχολόγος νομίζει ότι η ασθένεια οφείλεται μόνον σε τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος ή στα λεγόμενα απωθημένα βιώματα.

Ο πνευματικός γνωρίζει καλά ότι δεν πρόκειται απλώς για μνήμες του παρελθόντος και απωθημένα βιώματα που εναποθηκεύονται στο υποσυνείδητο, αλλά ότι ασθενεί μια συγκεκριμένη ενέργεια της ψυχής, που είναι ο νους, και, μάλιστα, αυτός είναι ο οφθαλμός της ψυχής.

Ο ψυχολόγος χρησιμοποιεί τη μέθοδο της ερωτήσεως και της ακροάσεως και προσπαθεί να βοηθήσει τον άνθρωπο στο να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα του, και τον βοηθά να ωριμάσει ψυχολογικά.

Ο πνευματικός, φωτιζόμενος από την Χάρη του Θεού, εντοπίζει το πρόβλημα, που είναι ο σκοτασμός του νοός, οι φαντασίες, και με την ορθόδοξη μέθοδο, που είναι η κάθαρση και ο φωτισμός, προσπαθεί να τον οδηγήσει στην θεωρία του Θεού.

Ο ψυχολόγος κινείται ανθρώπινα με σκέψεις και ιδέες. Ο πνευματικός κινείται Θεανθρώπινα.

Χρησιμοποιεί την θεραπευτική μέθοδο, αλλά και δια των Μυστηρίων στέλλει τη Χάρη του Θεού στη καρδιά του ασθενούς.

Ο ψυχολόγος νομίζει ότι όλα κινούνται σε ανθρώπινο επίπεδο. Δεν γνωρίζει την ύπαρξη του διαβόλου και την ενέργεια της ακτίστου Χάριτος του Θεού.

Ο πνευματικός γνωρίζει την διαφορά μεταξύ Χάριτος του Θεού, ενεργείας του διαβόλου και ασθενείας πνευματικής και σωματικής.

Ο ψυχολόγος φθάνει στο να συνειδητοποιήσει ο ασθενής το πρόβλημα του και να το αντιμετωπίσει.

Ο πνευματικός οδηγεί τον άνθρωπο στην μετάνοια που συνίσταται στην ολοκληρωτική μεταμόρφωση του.

Δεν τον οδηγεί στην αποβολή μερικών καταστάσεων, αλλά στην μεταμόρφωση των παθών.

Νομίζω μπορεί κανείς να βρει και άλλα σημεία που δείχνουν την τεράστια διαφορά μεταξύ ψυχολόγου και πνευματικού.

Και είναι κρίμα να έχουμε στην Εκκλησία μας τέτοια ολοκληρωμένη διδασκαλία περί της καθάρσεως και θεραπείας του ανθρώπου, και όμως να καταλήγουμε στην παραδοχή και χρησιμοποίηση ψυχολογικών θεωριών, που είναι δυτικών ανθρώπων και αποβλέπουν στην θεραπεία των δυτικών, οι οποίοι, φυσικά, έφθασαν εκεί γιατί αγνοούσαν την νηπτική παράδοση.

 

* Από το βιβλίο «Ψυχική ασθένεια και υγεία του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου.

 

 

 

Η Ευχή: «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ». Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς. Είτε περπατάς είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία, άσε τη προσευχή αυτή να γλιστρήσει από τα χείλη σου «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» με τη προσευχή αυτή στην καρδιά σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής (Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων. Με την προσευχή αυτή οι άνθρωποι πλησιάζουν σύντομα την ζωή των αγγέλων. Η ευχή είναι η πηγή όλων των καλών έργων και αρετών και εξορίζει μακριά από τον άνθρωπο τα σκοτεινά πάθη. Σε σύντομο χρόνο κάνει τον άνθρωπο ικανό να αποκτήσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Απόκτησε την, και πριν πεθάνεις θα αποκτήσεις ψυχή Αγγελική. Η ευχή είναι θεϊκή αγαλλίαση. Κανένα άλλο πνευματικό όπλο δε μπορεί να αναχαιτίσει τόσο αποτελεσματικά τους δαίμονες. Τους κατακαίει όπως η φωτιά τα βάτα. (Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ)

Λέγε ακατάπαυστα την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» με τη γλώσσα και με τον νου. Όταν η γλώσσα κουράζεται ας αρχίζει ο νους. Και πάλιν όταν ο νους βαρύνεται, η γλώσσα. Μόνον να μην παύεις. Λοιπόν όταν ευχόμενος κρατάει τον νου του να μην φαντάζεται τίποτα, αλλά προσέχει μόνον στα λόγια της ευχής. (Γέρων Ιωσήφ)

Δια της ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» θα κερδίσεις το παν. Δια της ευχής καθαρίζεται ο
άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματος. Η ευχή είναι η βάση της τελειότητας. Θα λεπτυνθείτε και θα πετάτε με την ευχή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας, καθαρισμού και αγιασμού από την νοερά προσευχή. Αυτή γέμισε τον παράδεισο από άγιους ανθρώπους (Γέροντας Αμφιλόχιος)

Να λέγεις παιδί μου την ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ημέρα και νύχτα συνέχεια. Η ευχή θα τα φέρει όλα, η ευχή περιέχει τα πάντα : αίτηση, παράκληση, πίστη, ομολογία, θεολογία κλπ. Η ευχή να λέγεται χωρίς διακοπή.

Η ευχή θα φέρει ολίγον κατ’ ολίγον ειρήνη, γλυκύτητα, χαρά, δάκρυα. Η ειρήνη και η γλυκύτης θα φέρουν περισσότερον ευχή, και η ευχή κατόπιν, περισσοτέραν ειρήνη και γλυκύτητα κ.ο.κ.θα έρθει στιγμή που αν θα σταματάς την ευχή, θα αισθάνεσαι άσχημα. (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Να λέτε την ευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να τη λέτε μια-μια λέξη κατανοητά, καταληπτά. Να μην προχωρείτε στη δεύτερη λέξη, αν δεν καταλάβετε την πρώτη. Να τονίζεται περισσότερο το τελευταίο, δηλαδή ελέησόν με.

Θα σας έρθει τώρα στην αρχή ραθυμία και και ύπνος και μετεωρισμός και αμέλεια αλλά εσείς γρήγορα να συνέρχεστε. ‘Όταν λέτε την ευχή, να θεωρείτε τον εαυτό σας τώρα στην αρχή, ότι είσθε στη κόλαση και να φωνάζετε κλαίοντας, ζητώντας το έλεος του Θεού.

Μακριά από την απόγνωση, από την απελπισία και τα όμοια ταύτα. Κατά την ώρα της προσευχής να μην δέχεστε ούτε φαντασία, ούτε μορφή, ούτε εικόνα της Παναγίας και του Χριστού ή άλλου τινός Αγίου, ούτε και τις λέξεις της ευχής να βλέπετε νοερώς (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Μάθετε να εργάζεσθε το κομποσκοινάκι. Το κομποσκοινάκι θα σας οδηγήσει εκεί που εσείς δεν γνωρίζετε σε ανώτερα επίπεδα θα σας οδηγήσει το κομποσκοινάκι. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

–Έχετε ένα πρόβλημα; «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

–Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας κ.ο.κ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος σας λύσιν του αδιεξόδου όπου ευρίσκεστε. Το κομποσκοινάκι λοιπόν «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου. ‘Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και

έγιναν φωστήρες της εκκλησίας. Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Η ευχή μας φέρνει κοντά στον Χριστό. Κάποτε μου ήρθε (να εξομολογηθεί) ένας μεγαλόσχημος.

Μου είπε:

Έχω φθάσει, Αββά σε απόγνωση. Δεν βλέπω καμιά αλλαγή στο καλύτερο. Πως θα βελτιωθώ; Πώς θα πεθάνω για την αμαρτία; Αισθάνομαι την πλήρη αδυναμία μου. Υπάρχει άραγε ελπίδα σωτηρίας.

Βεβαίως υπάρχει. Λέγε όσο πιο πολύ μπορείς την ευχή. Και άφησε τα πάντα στα χέρια του θεού. Και ποια η ωφέλεια από την ευχή όταν δε συμμετέχει ο νους και η καρδιά; Τεράστια ωφέλεια. Είναι γνωστό ότι η «ευχή» έχει πολλές βαθμίδες: από την απλή προφορά των λέξεων της «ευχής» μέχρι την «ευχή» την θαυματουργική.

Μα έστω και στην κατώτατη βαθμίδα να βρισκόμαστε και αυτό για μας είναι ψυχικά πολύ ωφέλιμο και σωτήριο. Από τον άνθρωπο που λέγει την «ευχή» φεύγουν οι δυνάμεις του εχθρού μας. Και ο άνθρωπος αυτός γρήγορα ή αργά οπωσδήποτε θα σωθεί.

Αναστήθηκα! Αναστέναξε ο Μεγαλόσχημος. Από δω και πέρα δεν πρόκειται πια να πέσω σε ακηδία και απόγνωση. Το λέγω λοιπόν και το επαναλαμβάνω: λέτε την «ευχή».’Έστω και μόνο με το στόμα. Και ο Κύριος δεν θα σας αφήσει (Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα)

Δεν πρέπει να αφήνουμε την ευχή. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία, να τη λέμε. Να μην τριγυρίζει ο νους μας στα μάταια. Με την ευχή ο νους αναπαύεται και αγάλλεται. Ο νους του ανθρώπου πρέπει να ασχολείται με την ευχή και να μην τρέχει στα μάταια. (Γέροντας Παΐσιος)

Πρέπει συνεχώς αδιαλείπτως να λέμε την ευχή. Μέσα στη καρδιά μας και το νου μας πρέπει να μείνει μόνο το όνομα του Χριστού μας. Γιατί όταν εμείς αφήνουμε την προσευχή, την, την επικοινωνία μας με το Θεό, τότε ο διάβολος με λογισμούς αρχίζει και μας ζαλίζει και δεν ξέρουμε πλέον ούτε τι θέλουμε, ούτε τι λέμε, ούτε τι κάνουμε. (Γέροντας Παΐσιος)

Να λέγωμεν συνεχώς την ευχήν, είτε με το νουν, είτε με το στόμα. Η ευχή, το παντοδύναμον όπλον δεν αφήνει την αμαρτία να εισέλθει. Ο διάβολος καίεται από το όνομα του Ιησού Χριστού, δια τούτο πασχίζει με κάθε τρόπον να σταματήσει την ευχή. (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης)

Λέγε την ευχή : αγιάζει το στόμα, αγιάζει ο αέρας, αγιάζει ο τόπος που λέγεται, Οι δαίμονες βάζουν χίλια εμπόδια δια να μην προσευχηθεί ο άνθρωπος, επειδή όλες οι παγίδες, όλα τα δίκτυα των δαιμόνων καταστρέφονται δια της προσευχής. Άπειρες φορές οι δαίμονες δια στόματος δαιμονισμένων ομολόγησαν ότι καίονται από την ενέργεια της ευχής. (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης)

Η κάτωθι σύντομος προσευχή είναι παντοδύναμο όπλο κάθε χριστιανού: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Λέγε αδερφέ μου με τα χείλη και με την καρδιά σου συνεχώς τα σωτήρια αυτά λόγια, διότι φωτίζουν τον νου, γαληνεύουν την καρδιά, καίουν την αμαρτία, μαστίζουν και εκδιώκουν τους δαίμονας.

Το κομποσκοίνι δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κάτι διακοσμητικό, ούτε κάτι που θα μας φέρει γούρι. Αντίθετα, χρειάζεται για να μας θυμίζει τη προσευχή και, σαν τέτοιο, είναι μια άγια και θεία παρουσία στη ζωή μας.

Συγκεκριμένα το κομποσκοίνι είναι φτιαγμένο για να κάνουμε την αδιάλειπτη προσευχή, αυτή που λέγεται αδιάκοπα, σύμφωνα με την προτροπή του αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Φυσικά την «ευχή» αυτή μπορούμε να την λέμε και χωρίς κομποσκοίνι, με το νου μας και μάλιστα όσο συχνότερα είναι δυνατό. Η προσευχή, που είναι η συνομιλία με το Θεό, μας χαρίζει ηρεμία, ψυχική γαλήνη και διώχνει το άγχος από τη ζωή μας.

Πηγή: Εκκλησια online

 

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: Η άσεμνη ενδυμασία των γυναικών

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ:Τί νά πώ καί γιά τίς γυναίκες; Δέν έχουν άλλο στό νού τους παρά πώς νά στολιστούν. Συναγωνίζονται ποιά θά ξεπεράσει τήν άλλη στό στολισμό. Τί νά πώ καί γιά τήν άσεμνη ενδυμασία, τήν οποία ο εφευρέτης τής κακίας διάβολος δίδαξε τίς γυναίκες, νά ντύνονται δηλ. μέ γυμνά χέρια, μέ γυμνά στήθη, μέ γυμνά ποδάρια;

Αλίμονο, αλίμονο! Πώς δέν ντρέπονται οι γυναίκες τών Ελλήνων Χριστιανών; Οι τσιγγάνες καί οι Τουρκάλες ντύνονται κόσμια, γιά νά μή σκανδαλίζουν τούς άντρες, ενώ οι Ελληνίδες καί Χριστιανές γυναίκες, πού έχουν παράδοση από τό Χριστό, από τούς Αποστόλους, από τούς Αγίους Πατέρες νά ντύνονται σεμνά, έφτασαν σέ τέλεια παραφροσύνη μέ τόν τρόπο πού ντύνονται!
Οι πατέρες καί οι μητέρες νά είναι οι ίδιοι τό καλό παράδειγμα καί νά μήν αφήνουν τά παιδιά τους συμβουλεύοντάς τα μέ τήν αγάπη τού Θεού νά ντύνονται έτσι άσεμνα. Καί οι άντρες νά αποτρέψουν τίς γυναίκες τους από τό άσεμνο ντύσιμο, γιατί θά δώσουν λόγο τήν ημέρα τής Κρίσεως. Όσες γυναίκες εισέρχονται στό Ναό τού Θεού γυμνές καί αδιάντροπες, κάνουν τό θέλημα τού διαβόλου. Καλύτερα νά μήν πατούν στήν Εκκλησία, γιατί εκτός πού δέν ωφελούν τόν εαυτό τους, βλάπτουν καί σκανδαλίζουν τούς εκκλησιαζόμενους.

Λυπάμαι πού βρίσκομαι στήν ανάγκη νά ελέγχω καί νά επιπλήττω. Δέν τό θέλω καί ίσως νά λυπώ κι εκείνους πού είναι υπεύθυνοι. Εάν δέ σάς αγαπούσα, δέ θά σάς ασκούσα έλεγχο. Διορθωθείτε καί τότε θά πάψω κι εγώ νά ελέγχω. Αλίμονό μου άν σιωπώ, όταν βλέπω τέτοιες παρεκτροπές!

Όταν χαθεί η αιδώς (η ντροπή) από τίς γυναίκες

Σέ ένα αρχαίο βιβλίο, πού βρήκα πρίν από αρκετά χρόνια, διάβασα μεταξύ άλλων ότι, όταν ρώτησαν οι Μαθητές τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό, πότε θά γίνουν στόν κόσμο τά φοβερά σημεία τής Δευτέρας Παρουσίας, οπότε θά παγώσει η αγάπη τών πολλών καί θά χαθεί η πίστη, ο Κύριος τούς είπε μεταξύ τών άλλων καί: «όταν οι γυναίκες γίνουν άνδρες καί οι άνδρες γυναίκες».

Καί ο θείος Χρυσόστομος, όταν τόν ρώτησαν κάποιοι φιλόχριστοι άνθρωποι πότε θά γίνει η Δευτέρα Παρουσία, τούς απάντησε: «Όταν χαθεί η αιδώς από τίς γυναίκες, τότε είναι κοντά η ημέρα τής Κρίσεως».
Οι προφητείες αυτές τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού καί τού Αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου καί άλλων Προφητών, Αποστόλων, Αγίων Πατέρων, τίς οποίες ανέφερα προηγουμένως στό λόγο μου, εκπληρώνονται σήμερα κατά γράμμα.

Στό εξής νά πάψεις νά βάφεσαι

Σάν πατέρας πνευματικός έχω καθήκον καί ευθύνη νά συμβουλεύω τά παιδιά μου. Σέ συμβουλεύω λοιπόν, στό εξής νά πάψεις νά βάφεις τά χείλη σου, τά νύχια σου ή καί τό πρόσωπό σου, καί νά μένεις όπως σέ έπλασε ο Θεός. Μή θέλεις νά φαίνεσαι ανώτερη από τό Θεό· διότι, όταν βάφεσαι μέ κόκκινες μπογιές, υβρίζεις τό Θεό. Είναι σάν νά λές ότι «Ο Θεός δέν ήξερε ή δέν μπορούσε νά μέ κάνει μέ κόκκινα χείλη ή νύχια· καί αυτό πού δέν μπορούσε νά τό κάνει ο Θεός, τό κάνω εγώ, γιά νά φαίνομαι ωραία καί νά μέ θαυμάζουν καί εκτιμούν οι τρελοί άντρες καί οι τρελές γυναίκες καί νά μέ λένε πώς είμαι «τού κόσμου γυναίκα», συγχρονισμένη καί όχι οπισθοδρομική».

Έτσι όμως λυπείς τό Θεό καί εμένα, τόν πνευματικό σου πατέρα, καί όλους τούς συνετούς καί θεοφοβούμενους ανθρώπους, καί χαροποιείς τό διάβολο καί τούς ανόητους ανθρώπους, άντρες καί γυναίκες.
Λοιπόν, άν αγαπάς καί φοβάσαι τό Θεό, άν σέβεσαι κι εμένα, τόν πνευματικό σου πατέρα, από αυτή τή στιγμή πού θά πάρεις τό γράμμα μου, νά πάψεις νά βάφεσαι.

Καί νά στολίζεις στό εξής τήν ψυχή σου μέ ταπείνωση, μέ σεμνότητα καί μέ αρετές. Τότε θά χαίρεται καί ο Θεός καί οι Άγγελοι καί η Παναγία καί οι Άγιοι, καί θά σέ προστατέψουν καί θά σέ αξιώσουν νά εισέλθεις στή Βασιλεία τών Ουρανών.

Εάν, όμως, ακολουθήσεις τό συρμό καί τίς μόδες καί τίς συγχρονισμένες γυναίκες, όπως τώρα πού τίς μιμείσαι στά βαψίματα, θά τίς μιμηθείς καί στό τσιγάρο καί στή χαρτοπαιξία καί στά άλλα, πού είναι αισχρό και νά τά λέει κανείς.

“ΔΙΔΑΧΕΣ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ”
Εκδόσεις: Ορθόδοξος Κυψέλη

 

ΦΟΒΟΣ: - Γέροντα, τι είναι ο φόβος; Ο φόβος είναι μια κατάσταση στην ζωή του ανθρώπου, που προκαλείται από την απουσία του Χριστού από την ζωή του.

– Εμείς οι χριστιανοί γιατί φοβόμαστε;

Ο φόβος που καταλαμβάνει τους χριστιανούς είναι μια αποκάλυψη. Δηλαδή, η πίστη του χριστιανού είναι ελλιπής και φανερώνει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού.
Όπως το παιδί κυριεύεται από τον φόβο όταν νιώσει την απουσία του πατέρα του, έτσι και ο χριστιανός, όταν τρομοκρατείται και φοβάται, φανερώνει την απουσία του Θεού από την ζωή του.

– Πως εκδηλώνεται αυτός ο φόβος;

Όταν σε κάθε πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, που προκύπτει στην ζωή του ανθρώπου, σηκώνει τα χέρια ψηλά, δηλώνει ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Κυριεύεται από απελπισία, πείθεται ότι δεν υπάρχει λύση, πανικοβάλλεται, αρχίζουν οι σκέψεις να θολώνουν το μυαλό, ταράζεται, φοβάται…

– Σε περίοδο κρίσης, ποια πρέπει να είναι η στάση του χριστιανού;

Μια γενικευμένη κρίση που προκύπτει είτε τοπικά είτε παγκόσμια, ο χριστιανός έχει τα εφόδια να διαχειριστεί και να ξεπεράσει την κρίση.
Το βασικό του όπλο είναι η πίστη στον Θεό, η εμπιστοσύνη στο θέλημά Του.
Θα σκεφτεί αμέσως: “για να το επιτρέπει ο Θεός…”, “μας δοκιμάζει ο Θεός…”, “κάτι ζητάει ο Θεός…”.
Αυτές οι σκέψεις βοηθούν τον χριστιανό να διαχειριστεί τον εαυτό του. Δηλώνει εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν ταράζεται, δεν φοβάται. Έτσι, δείχνει έτοιμος να αντιμετωπίσει την κρίση που έχει προκύψει.
Έχοντας εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον κάνει μέτοχο του προβλήματός του, διώχνοντας τον φόβο για την έκβαση του προβλήματος.
Ο φόβος αποτρέπει από την προσπάθεια, εξαντλώντας όλη την δύναμη του ανθρώπου σε αφορισμούς, διαμάχες, διχασμούς, ένταση και ταραχή. Αυτά όμως δεν είναι γνωρίσματα του χριστιανού.
Δεν ταιριάζει στον χριστιανό ο φόβος, η ταραχή, η απελπισία, γιατί έχει στην ζωή του τον Χριστό.
Η ζωή του χριστιανού είναι μαρτυρία Χριστού, μαρτυρία αγάπης, ελπίδας, αισιοδοξίας, χαράς.

Σε περιόδους κρίσης, οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε ενωμένοι, με πνεύμα Χριστού, δηλαδή αγάπης και σεβασμού προς τον πλησίον, χαράς, ειρήνης, συγχωρητικότητας.
Η ακραίες τάσεις οδηγούν σε διχασμό. Διχασμένοι δεν δίνουμε λύσεις, απλά διογκώνουμε το πρόβλημα. Κανείς δεν είναι ορθοδοξότερος του άλλου. Στην διάρκεια του αγώνα, δεν δικάζουμε αλλά ενωμένοι αγωνιζόμαστε.
Η ακρότητα οδηγεί σε λάθος κινήσεις. Αρχίζουν οι “δίκες”,  ξεχνώντας τον αγώνα.

Η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού είναι η απάντηση στην αβεβαιότητα, την απελπισία και τον φόβο που μας καταλαμβάνει σε κάθε δυσκολία.
Δείχνοντας εμπιστοσύνη ηρεμούμε και μπορούμε να διακρίνουμε την δυσκολία, να ελέγξουμε τις κινήσεις μας, να αναγνωρίσουμε και τα λάθη μας.
Η παρουσία του Χριστού στην ζωή μας, αποβάλλει τον φόβο, μας γεμίζει αισιοδοξία,  μας κάνει, με υπομονή, να περιμένουμε το έλεός Του, που είναι η αγάπη Του για όλους εμάς.

+αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος της Ι. Μ. του Εσφιγμένου

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
(Αρχιμανδρίτου Ιωάννου Καραμούζη) 

Η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση φιλοξενούν πολυάριθμες μαρτυρίες σχετικά με την ύπαρξη και τη δράση των αγγέλων. Μετά από τη πτώση των πρωτοπλάστων άγγελοι φυλάσσουν το Παράδεισο, άγγελοι διδάσκουν στον Αδάμ τον τρόπο καλλιέργειας της γης, ενώ άγγελοι εμφανίζονται στον Αβραάμ, το Λωτ, κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και σε πολλούς από τους προφήτες. Στο κείμενο της Καινής Διαθήκης οι άγγελοι μνημονεύονται σε πολλά χωρία, εκ των οποίων τα ενδεικτικότερα είναι κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και καθ΄ όλη τη πορεία του Ιησού από τη Γέννηση μέχρι και την Ανάληψή του. 

Δημιουργία και σκοπός ύπαρξης των αγγέλων

Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από τον υλικό κόσμο, αφού στο βιβλίο της Π.Δ. «Ιώβ» παρουσιάζεται ο Θεός να μιλά και να ομολογεί ότι μόλις δημιούργησε τα άστρα, όλοι οι άγγελοι τον ύμνησαν με δοξολογίες.

Ενώ και ο Μ. Βασίλειος αναφέρει ότι πριν τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπήρχε υπέρχρονη και πρεσβύτερη κατάσταση, που είναι ο κόσμος των αγγέλων.

Ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκαν από το Θεό δεν μας είναι γνωστός. Ωστόσο μπορούμε να λάβουμε μία εικόνα γι΄ αυτόν μέσα από την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος λέγει ότι οι αγγελικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν μόλις ο Θεός συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας τους. Δηλ. η απόφαση του Θεού να δημιουργήσει τον αγγελικό κόσμο, σήμανε ταυτόχρονα και τη δημιουργία του.

Ο σκοπός της δημιουργίας των αγγέλων δεν έχει να κάνει με κάποια ανάγκη του Θεού. Δεν είναι δυνατό ο υλικός ή ακόμη και αυτός ο πνευματικός κόσμος να μπορεί να προσφέρει κάτι επιπλέον στη δόξα του Θεού. Ο σκοπός της δημιουργίας των αγγέλων φανερώνεται από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος λέγει ότι ο Θεός τους έδωσε ύπαρξη και ζωή γι΄ αυτούς τους ίδιους, με κίνητρο την «εκστατική» του αγάπη και αγαθότητα και με σκοπό να συμμεριστούν ως λογικά όντα τη μακαριότητά του. Μετέχουν στη Θεία μακαριότητα και τρέφονται με τη διαρκή θέα του προσώπου του Θεού. Ωστόσο αυτή η συμμετοχή στη θεία μακαριότητα ωθεί τις αγγελικές δυνάμεις σε μία συνεχή ανοδική πορεία, σε μία πορεία προς τη πνευματική τελειότητα.

Φύση και Χαρακτηριστικά των αγγέλων

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός προσπαθώντας να δώσει έναν ορισμό περί των αγγέλων λέγει ότι είναι φύσεις νοερές, αεικίνητες, αυτεξούσιες, ασώματες. Υπηρετούν το θεό και είναι κατά χάριν αθάνατες. Η φύση των αγγέλων είναι πνευματική. Επειδή όμως απολύτως άϋλος και ασώματος νοείται μόνο ο θεός, γι΄ αυτό το αγγελικό σώμα νοείται ως αιθέριο, πυροειδές, ταχύτατο και πολύ λεπτότερο από τη γνωστή μας ύλη.

Οι άγγελοι ως προς τη προαίρεση είναι ελεύθεροι και τρεπτοί, έχοντας δυνατότητα να προκόπτουν στο αγαθό, αλλά και να τρέπονται στο κακό. Οι νοερές δυνάμεις διαθέτουν σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά νου και λόγο, δίχως όμως «πνεύμα ζωοποιό» επειδή δεν έχουν σώμα. Γι΄ αυτό δεν συνάγουν τη θεία γνώση μέσα από τις αισθήσεις ή από αναλύσεις λογισμών, αλλά μένοντας καθαροί από κάθε υλικό στοιχείο συλλαμβάνουν τα νοητά νοερώς και αϋλως. Παρ΄ όλη τη καθαρότητα και απλότητα της αγγελικής φύσης, οι άγγελοι είναι δεκτικοί της κακίας. Έτσι μπορούν να επιλέξουν τη συνεχή προαγωγή στην άνωθεν Γνώση και τη κοινωνία της Αγάπης ή την άρνηση αυτής της Αγαθότητας. Αποτέλεσμα της ελευθερίας τους είναι και η πτώση του τάγματος του Εωσφόρου. Αυτό το αγγελικό τάγμα δεν αρκέστηκε στη θαυμαστή λαμπρότητά του, αρνήθηκε την ιεραρχημένη πρόοδο της θείας γνώσης και θέλησε τη πλήρη και άμεση εξομοίωσή του με το Θεό. Γι΄ αυτό το λόγο ηθελημένα δόθηκε στη κακία, στερήθηκε την αληθινή ζωή, την οποία μόνο του (το τάγμα των δαιμόνων) αρνήθηκε. Κατ΄ αυτό τον τρόπο έγιναν πνεύματα νεκρά αφού απέβαλαν την αληθινή ζωή και δεν αισθάνονται κόρο από την ορμή τους προς τη κακία προσθέτοντας με άθλιο τρόπο διαρκώς κακία επάνω στην ήδη υπάρχουσα.

Οι άγγελοι όμως που δεν ακολούθησαν τον Εωσφόρο στην αποστασία του, απέκτησαν το χάρισμα της τέλειας ατρεψίας και ακινησίας προς το κακό. Αυτό συνέβη με την ενανθρώπηση, τη σταυρική θυσία και την ανάσταση του Χριστού, αφού έμαθαν ότι ο δρόμος που οδηγεί στην ομοίωση με το Θεό δεν είναι η έπαρση, αλλά η ταπείνωση.

Η ακινησία των αγγέλων προς το κακό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται το αυτεξούσιό τους, αλλά ότι εξαγιάζεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Οι άγγελοι έχουν μεγαλύτερες και ανώτερες γνωστικές ικανότητες από τους ανθρώπους. Βέβαια δεν είναι ούτε παντογνώστες, ούτε παντοδύναμοι όπως ο Θεός.

Δεν προγνωρίζουν τα μέλλοντα, παρά μόνο αν τους τα αποκαλύψει ο Θεός, ούτε γνωρίζουν τι ακριβώς κρύβεται στη καρδιά κάθε ανθρώπου. Δεν γνωρίζουν πότε θα γίνει η συντέλεια του κόσμου και η Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Η μετακίνησή τους γίνεται ταχύτατα, αλλά δεν είναι πανταχού παρόντες. Κάθε φορά βρίσκονται σε συγκεκριμένο τόπο, δίχως να γνωρίζουν το τι συμβαίνει αλλού.

Δεν έχουν φύλο, γιατί η φύση τους είναι πνευματική, ενώ δεν χρειάζονται τροφή για να ζήσουν, ή ανάπαυση για να ξεκουραστούν, αλλά ούτε πεθαίνουν και ούτε πολλαπλασιάζονται. Η αθανασία τους δεν πηγάζει από τη φύση τους, αλλά επειδή μετέχουν «κατά χάριν» στην αγιότητα του Θεού. 

Διάταξη των αγγέλων

Ο αριθμός των αγγελικών όντων είναι ανυπολόγιστος και απροσμέτρητος. Ο ίδιος ο Ιησούς ομιλεί στη Γεσθημανή για περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων, ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μαρτυρεί ότι είδε και άκουσε γύρω από το Θεϊκό θρόνο χορωδία από μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων αγγέλων.

Όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι άγγελοι είναι οργανωμένοι σε τάγματα ή αλλιώς σε τάξεις. Συγκεντρώνοντας τις αναφορές σε αυτό το θέμα του Προφήτη Ησαϊα, του προφήτη Ιεζεκιήλ, του αποστόλου Παύλου, του αγίου Διονυσίου του αρεοπαγίτη και του Οσίου Νικήτα Στηθάτου, μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

Τα τάγματα των αγγέλων είναι εννέα, τα οποία ταξινομούνται σε τρεις τρίχορες ιεραρχίες ή ταξιαρχίες, κατά τον ακόλουθο τρόπο: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι - Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες - Αρχές, Αρχάγγελοι, aγγελοι.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ». Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους είναι ο τρισάγιος ύμνος «άγιος, άγιος, άγιος». Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούϊα».

Πέρα από τα ονόματα των εννέα τάξεων, η Αγία Γραφή μας φανερώνει και τα προσωπικά ονόματα ορισμένων αγγέλων. Γνωρίζουμε το Γαβριήλ, που σημαίνει «ήρωας του Θεού», από την εμφάνισή του στο προφήτη Δανιήλ, στο προφήτη Ζαχαρία και στη Θεοτόκο. Γνωρίζουμε το Μιχαήλ, που σημαίνει «τις ως ο Θεός ημών», ενώ εμφανίζεται πολλές φορές στη Παλαιά Διαθήκη. Ο Ραφαήλ είναι ο τρίτος άγγελος που γνωρίζουμε, το όνομά του σημαίνει «ο Κύριος θεραπεύει» και εμφανίζεται στον Τωβίτ μεταφέροντας τις ανθρώπινες προσευχές στο θρόνο του Θεού. Τέλος γνωστός από την εβραϊκή παράδοση είναι και ο Ουριήλ.

Έργο των αγγέλων

Οι άγγελοι πραγματοποιούν τριπλό έργο. Πρώτα απ΄ όλα δοξολογούν ακατάπαυστα το Θεό. Αυτή η δοξολογία δεν τους έχει επιβληθεί ως εντολή, αλλά είναι τελείως αυθόρμητη, που ξεπηγάζει από τους ίδιους, όταν αντικρύζουν το κάλλος του Θεϊκού προσώπου και τα μεγαλεία της δημιουργίας του. Τη νύχτα των Χριστουγέννων π.χ. εμφανίσθηκε πλήθος στρατιάς ουρανίου που αινούσε το Θεό για το γεγονός της θείας ενσαρκώσεως.

Το δεύτερο έργο τους είναι η διακονία στη Θεία Οικονομία. Νιώθουν τόση αγάπη και ευγνωμοσύνη προς το Πλάστη τους και σφοδρή επιθυμία για τη δική τους πρόοδο, ώστε να διακονούν τα μυστήρια της Θείας Οικονομίας. Τα αγγελικά τάγματα μεταδίδουν ιεραρχικά το φωτισμό και τη γνώση το ένα στο άλλο. Τις αποκαλύψεις του Θεού τις διδάσκουν οι ανώτερες τάξεις στις κατώτερες και όταν επιτρέψει ο Θεός να αποκαλυφθεί κάποιο μυστήριο σε νου αγίου ανθρώπου, αυτό θα γίνει ιεραρχικά.

Το τρίτο έργο των αγγελικών δυνάμεων αφορά τη σωτηρία των ανθρώπων. Με αυτό επιφορτίσθηκαν μετά την δημιουργία του ανθρώπου και το επιτελούν με ιδιαίτερη προθυμία και χαρά, αφού κάθε φορά που μετανοεί ένας άνθρωπος για τις αμαρτίες του, πανηγυρίζουν και χαίρονται στον ουρανό.

Στο αρχαιότατο έργο «ποιμήν» του Ερμά, γίνεται λόγος για τον προσωπικό φύλακα άγγελο κάθε ανθρώπου. Αυτός μάλιστα είναι τρυφερός, σεμνός, πράος, διδάσκει στην ανθρώπινη καρδιά τη δικαιοσύνη και το δρόμο προς το αγαθό. Και άλλοι πατέρες της εκκλησίας μας διδάσκουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση παραμονής του φύλακα αγγέλου δίπλα στον άνθρωπο, είναι ο άγιος βίος, διαφορετικά απομακρύνεται εξ΄ αιτίας των πονηρών και αμαρτωλών έργων. Ο άγγελος αυτός παρηγορεί στις θλίψεις, βοηθά στους πόνους, συμπάσχει με τον άνθρωπο, τον οδηγεί στη μετάνοια και τον προστατεύει από ορατούς και αόρατους εχθρούς.

Εκτός όμως από το φύλακα άγγελο του κάθε ανθρώπου, υπάρχουν και οι φύλακες άγγελοι των εθνών, των πόλεων και των κατά τόπους εκκλησιών. Στη Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Δευτερονομίου ο Θεός διαμοιράζει τα έθνη και τοποθετεί τα όρια των εθνών σύμφωνα με τον αριθμό των αγγέλων του. Έπειτα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ο Θεός έχει εγκαταστήσει σε κάθε πόλη στρατόπεδα αγγέλων που αναχαιτίζουν τις επιθέσεις των δαιμόνων. Ενώ τέλος ο άγιος Ιππόλυτος είναι ιδιαίτερα σαφής, όταν παρομοιάζει την εκκλησία με πλοίο που έχει ναύτες τους αγγέλους. 

Τιμή των αγγέλων

Η ορθόδοξη εκκλησία τιμούσε πάντοτε τους αγγέλους. Η δε τιμητική τους προσκύνηση διακηρύχθηκε επίσημα από τη Ζ΄ οικουμενική σύνοδο σε αντιδιαστολή προς τη λατρεία που αφορά μόνο το πρόσωπο του Θεού.

Στον εβδομαδιαίο λειτουργικό κύκλο των ακολουθιών, η Δευτέρα αφιερώνεται στις αγγελικές δυνάμεις. Δύο παρακλητικοί κανόνες αφορούν το φύλακα άγγελο και τις επουράνιες Δυνάμεις.

Ο ετήσιος λειτουργικός κύκλος σηματοδοτείται από έξι εορτές αφιερωμένες στον αγγελικό κόσμο, με κυρίαρχη εκείνη της 8ης Νοεμβρίου, κατά την οποία εορτάζεται η σύναξη των αγγέλων υπό τον αρχάγγελο Μιχαήλ ως αντίσταση κατά της αποστασίας του Εωσφόρου.

Αλλά η κατεξοχήν τιμή των αγγέλων γίνεται στη Θεία Λειτουργία. Εκεί, ο λαός του Θεού στη γη και οι στρατιές του ουρανού με ένα στόμα, σε μία κοινή λειτουργική σύναξη προσφέρουν στο Θεό δοξολογία. Μαζί με τους ιερείς συνέρχονται στο θυσιαστήριο και συλλειτουργούν τη θεϊκή αγαθότητα. Μαζί κυκλώνουν την αγία Τράπεζα και τα τίμια δώρα, διά χειρός αγγέλου αναφέρονται εις οσμήν ευωδίας πνευματικής στο υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο.

Ωστόσο, εκείνοι που τιμούν ιδιαίτερα τους αγγέλους είναι οι μοναχοί. Μέσα από την διαρκή προσευχή τους, την υπεράνθρωπη άσκησή τους, αγωνίζονται να ομοιάσουν στους αγγέλους και να αναπληρώσουν το εκπεσόν τάγμα των δαιμόνων. Γι΄ αυτό και η ακολουθία της μοναχικής κουράς φέρει το όνομα: «Ακολουθία του μεγάλου και αγγελικού Σχήματος».

 Πηγή: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πόσων ετών ήταν η Παναγία όταν άφησε τη γη;

 

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Πόσων ετών ήταν η Παναγία όταν άφησε τη γη; Ποια ήταν η ζωή της; Γιατί δεν βρέθηκε ποτέ το σώμα Της; Αυτές είναι τρείς βασικές ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων γνωρίζουν λίγοι.

Η Μαριάμ όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, πριν εξελληνιστεί σε Μαρία, ήταν η μονάκριβη κόρη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, της Άννας και του Ιωακείμ.

Όλη τους την ζωή πάλευαν να αποκτήσουν ένα παιδί όμως δεν είχαν σταθεί τυχεροί. Αντίθετα ζούσαν σε καθεστώς κοινωνικής απομόνωσης, αφού οι άτεκνοι εκείνη της εποχή θεωρούνταν λίγο έως πολλοί καταραμένοι ή όχι ευλογημένοι από τον Θεό.

Κατά την παράδοση η Αγία Άννα προσευχήθηκε στον Θεό δηλώνοντας πως αν της χάριζε ένα παιδί θα το αφιέρωνε σε Εκείνον. Λίγες μέρες μετά, ο αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε το ζευγάρι και τους ενημέρωσε πως οι προσπάθειες τους θα έχουν αποτέλεσμα και το παιδί τους θα είναι φορέας μιας ξεχωριστής αποστολής.

Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του ζευγαριού, τα λόγια του αγγέλου βγήκαν αληθινά και γέννησαν ένα όμορφο κορίτσι.

Της έδωσαν το όνομα Μαριάμ, το οποίο σημαίνει βασίλισσα, κυρία αλλά και ελπίδα.

Όταν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οι γονείς της, τήρησαν την υπόσχεση τους και την οδήγησαν το Ναό όπου την παρέλαβε ένας ιερέας ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Προφήτη Ζαχαρία, τον πατέρα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Η Παναγία έζησε 12 χρόνια στο Ναό, στα Άγια των Αγίων. Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας αυτός που της έφερνε καθημερινά τροφή ήταν ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Όταν ήρθε η ώρα να βγει από τον Ναό, οι ιερείς αποφάσισαν να την δώσουν σε κάποια οικογένεια, δεδομένου πως οι γονείς της είχαν ήδη φύγει από τη ζωή.

Τότε, γνωρίζοντες κατά την παράδοση, την ειδική αποστολή της Μαριάμ, βρήκαν έναν μεγάλο σε ηλικία άνδρα, τον Ιωσήφ, ο οποίος ήταν χήρος και πατέρας τριών παιδιών.

Τέσσερις μήνες έμεινε κοντά στον Ιωσήφ η Μαριάμ μέχρι να ξεκινήσει πλέον το θεϊκό σχέδιο.

Στη Ναζαρέτ όπου ζουσε την επισκέφθηκε ξανά ο Γαβριήλ όπου της είπε το ιστορικό: «Χαίρε κεχαριτωμένη• ο Κύριος μετά σου». Τότε έμαθε και η ίδια ποια ήταν η αποστολή της την οποία αποδέχτηκε με χαρά.

Λίγους μήνες αργότερα ο Ιησούς γεννήθηκε και η μητέρα του ήταν πάντοτε κοντά του, ακόμη και την στιγμή της Σταύρωσης.

Από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων γνωρίζουμε ότι η Παναγία παρέμεινε κοντά τους μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής.

Η τελευταία συνάντηση με τον αρχάγγελο που την συντρόφευε από τα τρία της χρόνια, έγινε τρεις μέρες πριν την κοίμησή Της.

Τότε ο Γαβριήλ την ενημέρωσε ότι πλέον ήρθε η ώρα, δίνοντας της μεγάλη χαρά αφού θα έβλεπε ξανά το παιδί Της. Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο.

Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση Της. Μαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και άλλοι.

Η ιστορία της Τίμιας Ζώνης της Παναγίας

Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της στη Γεσθημανή. Ο μοναδικός που δεν ήταν παρών στο γεγονός ήταν ο Απόστολος Θωμάς.

Λέει η παράδοση πως όταν η νεφέλη, το σύννεφο δηλαδή, μετέφερε τον Θωμά στη Γεσθημανή συνάντησε την Θεοτόκο την στιγμή της ανόδου Της στον ουρανό.

Εκείνη του χάρισε την ζώνη Της για να μπορεί να αποδείξει την συνάντησή τους.

Όταν ο Θωμάς πήγε και εξιστόρησε το γεγονός στους υπόλοιπους Αποστόλους, άνοιξαν τον τάφο και είδαν πως το σώμα έλειπε.

Η ηλικία της Παναγίας όταν κοιμήθηκε

Η Παναγία όταν μπήκε στο Ναό ήταν τριών ετών. Έμεινε στο ιερό δώδεκα χρόνια. Τρείς μήνες αφού βγήκε από το ιερό μέχρι τον Ευαγγελισμό και εννέα μήνες κυοφορία, δεκαέξι ετών γεννά τον Χριστό. Έζησε με τον Χριστό τριάντα δύο χρόνους, άρα 48 ετών ζει την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Έζησε μετά απ’ την Πεντηκοστή άλλα έντεκα χρόνια και εκοιμήθη στη Γεσθημανή.

Ήταν 59 ετών.

 ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 

Τά κουταλάκια καί ἡ λαβίδα 

Ὑπάρχουν χριστιανοί πού φοβοῦνται νά μεταλάβουν γιά νά μήν κολλήσουν μικρόβια! Ἄν ἦταν ἔτσι, δέν θά ζοῦσε κανένας ἀπό τούς ἱερεῖς, ἐπειδή στό τέλος καταλύουν τό περιεχόμενο τοῦ ἁγίου ποτηρίου, ἀπό τό ὁποῖο κοινωνοῦν συχνά ἑκατοντάδες πιστοί μέ ποικίλες ἀρρώστιες. Κι ὅμως, κανένας ἱερέας δέν ἔπαθε ποτέ τίποτα. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου εἶναι «πῦρ καταναλίσκον». Ἕνα ἀπό τά πολλά περιστατικά πού ἀποδεικνύουν περίτρανα τήν ἀλήθεια αὐτή εἶναι καί τό ἀκόλουθο: Ὅταν ὁ μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (†1962) ἦταν ἱεροκήρυκας Ἀττικῆς, πῆγε κάποτε νά λειτουργήσει στό φθισιατρεῖο τῆς «Σωτηρίας». Ἐκεῖ τοῦ ἔφεραν οἱ νοσοκόμοι μιά μεγάλη πιατέλα μέ πολλά κουταλάκια. ― Τί τά φέρατε αὐτά; τούς ρώτησε. ― Μᾶς εἶπαν οἱ γιατροί νά κοινωνήσετε μ’ αὐτά τούς ἀσθενεῖς, ἀρχίζοντας ἀπό τούς πιό ἐλαφρά καί προχωρώντας στούς πιό βαριά. ― Δέν χρειάζονται αὐτά, ἀπάντησε μέ πίστη ὁ ἱερέας. Ἔχω τήν ἁγία λαβίδα. Πραγματικά, στή θεία λειτουργία κοινώνησε κανονικά τούς ἀσθενεῖς καί ὕστερα πλησίασε στήν ὡραία πύλη γιά νά καταλύσει. Τό ἔκανε αὐτό γιά νά τόν βλέπουν ὅλοι, καί νά μάθουν οἱ γιατροί ὅτι ἡ θεία Κοινωνία εἶναι φωτιά πού καίει τά πάντα. 

«Ὁ τρελλός» 

Ἕνα σχετικό περιστατικό συνέβη καί τό 1942 στά Ἰωάννινα. Ὁ ἱεροκήρυκας π. Βενέδικτος Πετράκης (†1961), μετά τή θεία λειτουργία στό ἐκκλησάκι τοῦ Κάστρου, πῆγε στό ἐκεῖ νοσοκομεῖο, ὅπου στεγαζόταν καί τό φθισιατρεῖο, γιά νά κοινωνήσει τούς ἀρρώστους. Ἕνας βαριά φυματικός, μόλις μετέλαβε, ἔκανε αἱμόπτυση πάνω στό σεντόνι. Ἀμέσως ὁ πατήρ Βενέδικτος τήν πῆρε μέ τήν ἁγία λαβίδα, τήν ἔφαγε καί εἶπε νά κάψουν τό σεντόνι. Οἱ γιατροί τό εἶδαν καί τρόμαξαν. “Τί κάνει αὐτός ὁ τρελλός”; φώναξαν. “Σέ λίγο θά τόν δεῖτε μέ καλπάζουσα φυματίωση”! Μά οὔτε σέ λίγο οὔτε σέ πολύ τόν εἶδαν μέ καλπάζουσα. Ἡ χάρη τοῦ μυστηρίου δέν ἐπέτρεψε νά πάθει τίποτα. 

Ἀπό τό στόμα τοῦ λεπροῦ 

Στήν ἐνορία τοῦ παπα-Νικόλα τοῦ Πλανᾶ (†1932), σ’ ἕνα στενό δρομάκι, κρυβόταν ἕνας λεπρός σέ προχωρημένο βαθμό. Τά χείλη του εἶχαν φαγωθεῖ ἀπό τή φοβερή ἀρρώστια. Κάποτε ὁ ὅσιος πῆγε νά τόν κοινωνήσει, ἀλλά τό σαπισμένο στόμα του δέν μπόρεσε νά παραλάβει τό ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου, πού παράπεσε στό πλάι. Χωρίς κανένα, μά κανένα δισταγμό, ὁ ὅσιος ἔσκυψε, πῆρε μέ τό δικό του στόμα τόν θεῖο Μαργαρίτη καί τόν κατέλυσε, χωρίς νά πάθει τίποτα. Ὅσο γιά τόν λεπρό, τελικά τόν ἀνακάλυψε ἡ ἀστυνομία καί τόν ἔστειλε στό λεπροκομεῖο.

Ὁ δύσπιστος γιατρός 

Ὁ μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος (1916–1982), ὁ θεοφώτιστος λαϊκός ἱεροκήρυκας, κήρυσσε ἀκόμα καί στό νοσοκομεῖο «Σωτηρία», ὅπου ἄλλοι δέν πλησίαζαν ἀπό τό φόβο τῆς φυματιώσεως. Ἐκεῖ τόν ἀκολουθοῦσε ὁ ἱερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, πού ἐξομολογοῦσε τούς φυματικούς καί τελοῦσε τή θεία λειτουργία. Μιά μέρα ἕνας γιατρός, πού παρακολουθοῦσε τίς ὁμιλίες προβληματισμένος, πλησιάζει τόν ἱεροκήρυκα καί τοῦ λέει: ― Κύριε Παναγόπουλε, ὁ ἱερέας εἶναι ἀδύνατον νά καταλύει τό περιεχόμενο τοῦ ἁγίου ποτηρίου. Κοινωνοῦν τόσοι ἀσθενεῖς ἀπ’ αὐτό, κι ὅπως εἶναι γνωστό, τό μικρόβιο τῆς φυματιώσεως μεταδίδεται μέ τό σάλιο. Τί κάνει λοιπόν ὁ ἱερέας τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου πού περισσεύει; Τό χύνει στό χωνευτήρι; Αὐτό ὅμως δέν εἶναι μεγάλη ἁμαρτία; ― Τέτοιο πράγμα δέν γίνεται ποτέ, ἀντέτεινε ὁ ἱεροκήρυκας. Ὁ Χριστός δέν μολύνεται ἀπό μικρόβια. Κι ἀπό τά ἄχραντα Μυστήρια δέν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος μολύνσεως. Ὁ γιατρός ὅμως δέν μποροῦσε νά τό πιστέψει. Τότε ἐκεῖνος τόν προέτρεψε νά παρακολουθήσει τήν ἑπόμενη θεία λειτουργία, καί στό τέλος νά σταθεῖ κάπου, ὥστε νά βλέπει τίς κινήσεις τοῦ ἱερέα τήν ὥρα τῆς καταλύσεως. Ἔτσι κι ἔγινε. Ὁ γιατρός εἶδε μέ τά μάτια του τό λειτουργό νά καταλύει τό περιεχόμενο τοῦ ἁγίου ποτηρίου. Τόν εἶδε μάλιστα νά ρίχνει νάμα δυό–τρεῖς φορές, φροντίζοντας νά μή μείνει οὔτε ἴχνος ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου. Ἀπό τότε ὁ γιατρός ὄχι μόνο πίστευε, ἀλλά καί ἐκκλησιαζόταν καί κοινωνοῦσε μαζί μέ τούς ἀσθενεῖς. 

Ἀπό τό βιβλίο “Θαύματα καί ἀποκαλύψεις ἀπό τή θεία Λειτουργία”, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2018

 

Αἱ δύο πτέρυγες τοῦ Χριστιανοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Συχνὰ παρατηροῦμε σὲ μία κατηγορία χριστιανῶν τὴν ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ πίστη εἶναι δεδομένη καὶ μόνο σὲ μερικὰ καλὰ ἔργα πρέπει νὰ ἐντείνουν τὶς δυνάμεις τους. Ἂν πετύχουν καὶ αὐτὸ ἡ σωτηρία τους ἔχει ἐξασφαλιστεῖ. Καὶ μάλιστα μὲ λίγο κόπο! Τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ καὶ θέλει περισσότερη μελέτη, γιὰ νὰ διαλυθεῖ ἡ πλάνη.

Πολλοὶ ἱεροκήρυκες τονίζουν ὅτι, ὅπως ὁ ἀετὸς χρειάζεται δύο φτεροῦγες, γιὰ νὰ πετάξει καὶ νὰ φτάσει σὲ μεγάλο ὕψος, ἔτσι καὶ ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς χρειάζεται δύο διαφορετικὲς φτεροῦ­γες, γιὰ νὰ ἀκολουθεῖ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ἡ μία φτερούγα εἶναι ἡ ὀρθὴ πίστη. Ὄχι ἁπλῶς μία πίστη χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ χωρὶς ἀγώνα κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν. Ἡ πίστη πρέπει νὰ εἶναι ζωντανὴ καὶ νὰ μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο, καθὼς θὰ τὸν ὁδηγεῖ σὲ φωτεινὲς περιοχές, μακριὰ ἀπὸ τὴ ματαιότητα, χωρὶς κοσμικὸ φρόνημα καὶ μὲ γρηγοροῦσα συνείδηση. Πίστη χωρὶς πνευματικὴ ζωή δὲν νοεῖται. Τυχὸν ἀντίθετος ἰσχυρισμὸς εἶναι παράλογος καὶ ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἀλίμονο ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ἡ πίστη στὸ Θεὸ θὰ ἦταν περιττή.

Ἐδῶ πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ πίστη πρέπει νὰ εἶναι ὀρθή. Ὅπως τὴν θέλει τὸ σύμβολο τῆς πίστεως καὶ ἡ Ὀρθοδοξία. Ἡ ὀρθὴ πίστη δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὶς δοξασίες τῶν ἑτερόδοξων, παπικῶν καὶ προτεσταντῶν, οὔτε νὰ συγκρίνεται μὲ τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες. Πρέπει ἀκόμα νὰ μένει ἀνεπηρέαστη ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς θεωρίες διαφόρων «ὀρθοδόξων» κληρικῶν, γιατί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση καὶ πρέπει νὰ θεωρεῖται βόμβα στὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας. «Στὴν ἐποχή μας οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι μία νέα ἐπικίνδυνη αἵρεση, ποὺ λέει: Ἔχουν διαφορὲς οἱ «ἐκκλησίες», ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ συλλέξουμε ὅ,τι ὡραῖο ἔχει ἡ καθεμία καὶ θὰ κάνουμε μία νέα θρησκεία, τὴν πανθρησκεία, καὶ θὰ λειτουργοῦμε μαζὶ καὶ ὀρθόδοξοι καὶ παπικοὶ καὶ ἀγγλικανοὶ καὶ λουθηρανοὶ καὶ ἰουδαῖοι καὶ βουδιστὲς καὶ μουσουλμάνοι καί… οἱ πάντες. Αὐτὴ εἶναι ἡ πανθρησκεία (τοῦ ἀντιχρίστου)· ἀλλὰ ὅπως εἶπε ἕνας ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση» (ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης).

Ἡ ἄλλη φτερούγα τοῦ συνειδητοῦ χριστιανοῦ εἶναι τὰ καλὰ ἔργα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει. Ὑπαγορεύονται ἀπὸ τὴν πίστη καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὰ παραθεωρήσει. Πάντα χρειάζεται προσπάθεια καὶ δραστηριότητα γιὰ ἔργα ποὺ πρέπει νὰ ἀπευθύνονται στὸν πλησίον. Μιλᾶμε γιὰ ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ δυστυχισμένους ἀδελφούς. Ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ εἶναι τὸ ζωντανὸ παράδειγμα. Ἐκεῖνος συνεχῶς ἐκδήλωνε τὴν ἀγάπη του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.

Αὐτὴ ἡ εὐαισθησία ἀπέναντι στὸν πλησίον πρέπει πάντα νὰ ὑπάρχει στὴν ψυχὴ τοῦ Χριστιανοῦ καὶ νὰ μὴ εἶναι παροδικὸ καὶ στιγμιαῖο συναίσθημα.

Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ εἶναι ἀειθαλὴς καὶ καρποφόρος. Τὰ περὶ ἀγάπης λόγια ἂς λιγοστέψουν. Ὅπως καὶ ἡ προβολὴ τῶν καλῶν ἔργων. Ἀγαποῦμε χωρὶς νὰ μᾶς μαθαίνουν. Ἀκόμα καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ εὐεργετοῦμε πρέπει νὰ εἴμαστε ἄγνωστοι, ὅσο βέβαια αὐτὸ εἶναι δυνατόν.

Μὲ τὶς δύο αὐτὲς φτεροῦγες, τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ τὰ ἔργα ἀγάπης, ὁ Χριστιανὸς μπορεῖ μὲ σιγουριὰ νὰ ἐλπίζει στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Μόρφου Νεόφυτος: Όσο η Αγιά Σοφιά είναι τζαμί να διαβάζετε τον Ψαλμό 82 Ι.Μ. ΜΟΡΦΟΥ:

Παράκληση του Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου είναι όσο η Αγία Σοφία είναι τζαμί, οι πιστοί να διαβάζουν καθημερινά τον ικετήριο Ψαλμό 82, Μέχρι να Λειτουργηθεί ξανά ο ναός και για να εμποδίσει ο Θεός τα πανούργα σχέδια ενάντια στους Ορθοδόξους Ρωμηούς που μηχανορραφεί ο σουλτάνος της Άγκυρας Ερντογάν και οι σύμμαχοί του. Παραθέτουμε στη συνέχεια τον ικετήριο Ψαλμό 82: 

Ψαλμὸς 82 Ἱκετήριος ψαλμὸς 1. ῼδὴ ψαλμοῦ τῷ ᾿Ασάφ. 2. Ὁ Θεός, τίς ὁμοιωθήσεταί σοι; μὴ σιγήσῃς μηδὲ καταπραΰνῃς, ὁ Θεός· 3. ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου ἤχησαν, καὶ οἱ μισοῦντές σε ᾖραν κεφαλήν, 4. ἐπὶ τὸν λαόν σου κατεπανουργεύσαντο γνώμην καὶ ἐβουλεύσαντο κατὰ τῶν ἁγίων σου· 5. εἶπαν· δεῦτε καὶ ἐξολοθρεύσωμεν αὐτοὺς ἐξ ἔθνους, καὶ οὐ μὴ μνησθῇ τὸ ὄνομα ᾿Ισραὴλ ἔτι. 6. ὅτι ἐβουλεύσαντο ἐν ὁμονοίᾳ ἐπὶ τὸ αὐτό, κατὰ σοῦ διαθήκην διέθεντο 7. τὰ σκηνώματα τῶν ᾿Ιδουμαίων καὶ οἱ ᾿Ισμαηλῖται, Μωὰβ καὶ οἱ ᾿Αγαρηνοί, 8. Γεβὰλ καὶ ᾿Αμμὼν καὶ ᾿Αμαλὴκ καὶ ἀλλόφυλοι μετὰ τῶν κατοικούντων Τύρον. 9. καὶ γὰρ καὶ ᾿Ασσοὺρ συμπαρεγένετο μετ᾿ αὐτῶν, ἐγενήθησαν εἰς ἀντίληψιν τοῖς υἱοῖς Λώτ. 10. ποίησον αὐτοῖς ὡς τῇ Μαδιὰμ καὶ τῷ Σισάρᾳ, ὡς τῷ ᾿Ιαβεὶμ ἐν τῷ χειμάρρῳ Κεισών· 11. ἐξωλοθρεύθησαν ἐν ᾿Αενδώρ, ἐγενήθησαν ὡσεὶ κόπρος τῇ γῇ. 12. θοῦ τοὺς ἄρχοντας αὐτῶν ὡς τὸν ᾿Ωρὴβ καὶ Ζὴβ καὶ Ζεβεὲ καὶ Σαλμανὰ πάντας τοὺς ἄρχοντας αὐτῶν, 13. οἵτινες εἶπαν· Κληρονομήσωμεν ἑαυτοῖς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ. 14. ὁ Θεός μου, θοῦ αὐτοὺς ὡς τροχόν, ὡς καλάμην κατὰ πρόσωπον ἀνέμου· 15. ὡσεὶ πῦρ, ὃ διαφλέξει δρυμόν, ὡσεὶ φλόξ, ἣ κατακαύσει ὄρη, 16. οὕτως καταδιώξεις αὐτοὺς ἐν τῇ καταιγίδι σου, καὶ ἐν τῇ ὀργῇ σου συνταράξεις αὐτούς. 17. πλήρωσον τὰ πρόσωπα αὐτῶν ἀτιμίας, καὶ ζητήσουσι τὸ ὄνομά σου, Κύριε. 18. αἰσχυνθήτωσαν καὶ ταραχθήτωσαν εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος καὶ ἐντραπήτωσαν καὶ ἀπολέσθωσαν 19. καὶ γνώτωσαν ὅτι ὄνομά σοι Κύριος· σὺ μόνος ῞Υψιστος ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν. 

Πηγῆ: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Άγιος Παΐσιος: Εγώ δε θα είμαι εδώ, αλλά θα βλέπω από πάνω. Η Τουρκία θά διαμελιστεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους.

Το Κουρδικό έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει

την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών.

Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης (δηλ.

επάνω.των κρυπτοχριστιανών Ελλήνων της Τουρκίας) θα ανάβονται πάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται ἐπάνω.

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Λευτέρης Νουφράκης: Ο λεβέντης παπάς που λειτούργησε στην Αγιά Σοφιά μετά την Άλωση

 

Η τελευταία λειτουργία στην Αγιά Σοφιά έγινε την Τρίτη 29 Μαΐου 1453,

ύστερα η Πόλη αλώθηκε. Κι όμως, ένας τολμηρός κρητικός παπάς, το 1919, 466 ολόκληρα χρόνια μετά την Άλωση, κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να λειτουργήσει στην Αγία Σοφιά.

Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, της λειτουργίας στην Αγιά Σοφιά, ήταν ένα αληθινό παλικάρι, ένα βλαστάρι της λεβεντογέννας Κρήτης, ο παπά Λευτέρης Νουφράκης από τις Άλωνες Ρεθύμνου.

Ο παπα-Λευτέρης Νουφράκης υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’ Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δυο Μεραρχίες πού συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία.

Η Μεραρχία αύτη στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του Ελληνικού λαού, η οποία την εποχή εκείνη βρισκόταν υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής το γενναίο κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, το Λοχαγό Σταματίου και τον Υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Άγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση πού είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του τολμηρού Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Άγια-Σοφιά.

Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα-Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.

Ή Άγια-Σοφιά ήταν ακόμη τζαμί και σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μία στιγμή στην άλλη να γεμίσει η εκκλησία. Ύστερα ήταν και οί ανώτεροι τους, οι οποίοι δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, ή οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους «συμμάχους» για την «προκλητικότητα» της. Ίσως, μάλιστα, να δημιουργούνταν και διπλωματικό επεισόδιο, το οποίο φυσικά θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ελληνική κυβέρνηση και τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.

Όμως ο παπα-Λευτέρης είχε πάρει την απόφαση του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός. Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε Λιαρομάτη, θα μου κάνεις τον ψάλτη; Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ο Ταγματάρχης, ο οποίος πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους.

Τελικά, μαζί τους πήγαν και οί άλλοι. Το πλοίο πού μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ’ ανοιχτά, γι’ αυτό επιβιβάστηκαν σε μία βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.

Ο Κοσμάς, Ο ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από το συντομότερο δρόμο στην Αγιά Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του Ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα με ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους.

Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Άγίον σου εν φόβω…». Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί, εντοπίζει το χώρο στον όποιο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ’ αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.

Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν, αποκρίνεται ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ή Θεία Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά έχει αρχίσει.

Μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να την ολοκληρώσουμε, σκέφτονται όλοι, και σταυροκοπιούνται με κατάνυξη. Οι αξιωματικοί μοιάζουν να τα ‘χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα Η Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Η Αγιά-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται! Ο παπα-Λευτέρης συνεχίζει.

Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα «ειρηνικά», το «Κύριε ελέησον», «ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού…», πού γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και ή Άγια-Σοφιά.

Ακολουθεί ή Μικρή Είσοδος, το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…», ο Απόστολος από τον Ταξίαρχο Φραντζή και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα από τον παπα-Λευτέρη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ό Υπολοχαγός Νικολάου. Στο μεταξύ η Αγιά Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους.

Ο παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οι άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους, πού μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό πού γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Αγιά Σοφιά ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο.

Μετά το Ευαγγέλιο ακολουθεί το Χερουβικό από τον Ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ ο παπα-Λευτέρης τοποθετεί το αντιμήνσιο πάνω στο τραπεζάκι, για να κάνει την Προσκομιδή. Οι Τούρκοι συνεχώς πληθαίνουν. Οι ώρες είναι δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες, ιστορικές.

Ο παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, ενώ ό Λιαρομάτης συνεχίζει να ψάλει το Χερουβικό.

Όταν ολοκλήρωσε την Προσκομιδή, στρέφεται στον Υπολοχαγό Νικολάου, του λέει ν’ ανάψει το κερί για να ακολουθήσει ή Μεγάλη Είσοδος. Ό νεαρός Υπολοχαγός προχωρεί μπροστά με το αναμμένο κερί και ακολουθεί ό παπάς βροντοφωνάζοντας: «Πάααντων ημών μνησθείη Κύριος ό Θεός…». Στη συνέχεια ακολουθούν οι «Αιτήσεις»» και το «Πιστεύω», το όποιο είπε ό Φρατζής .

Στο μεταξύ η Αγιά Σοφιά, έχει γεμίσει με Τούρκους κι ανάμεσα τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, οι οποίοι βρέθηκαν εκεί αυτή την ώρα και παρακολουθούν με συγκίνηση τη λειτουργία, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους «δια τον φόβον των Ιουδαίων», ήτοι των Τούρκων.

Μόνο κάποιες στιγμές δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα, πού τρέχουν από τους οφθαλμούς τους και για να μην προδοθούν φροντίζουν και τα σκουπίζουν πριν γίνουν «πύρινο» ποτάμι και τότε ποιος θα μπορούσε να τα συγκρατήσει.

Η Λειτουργία στο μεταξύ φτάνει στο ιερότερο σημείο της, την Αναφορά. Ο παπα-Λευτέρης, με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή, λέει: «Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».Όλοι οί αξιωματικοί γονατίζουν και ή φωνή του Ταγματάρχη Λιαρομάτη ακούγεται να ψέλνει το «Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά Σου, ό Θεός ημών». Σε λίγη ώρα ή αναίμακτη θυσία του Κυρίου μας έχει τελειώσει στην Αγιά Σοφιά, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια!!

Ακολουθεί το «Άξιον εστίν», το «Πάτερ ημών», το «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε» και όλοι οί αξιωματικοί πλησιάζουν και κοινωνούν τα Άχραντα Μυστήρια. Ο παπα-Λευτέρης λέει γρήγορα τις ευχές και ενώ ο Λιαρομάτης ψέλνει το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…» καταλύει το υπόλοιπων της Θείας Κοινωνίας και απευθυνόμενος στον Υπολοχαγό Νικολάου του λέει: «Μάζεψε τα γρήγορα όλα και βαλτά μέσα στην τσάντα»,Ύστερα κάνει την Απόλυση!

Ή Θεία Λειτουργία στην Άγια-Σοφιά, έχει ολοκληρωθεί.

Ένα όνειρο δεκάδων γενεών Ελλήνων έχει γίνει πραγματικότητα. Ο παπα-Νουφράκης και οι τέσσερις αξιωματικοί είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν στο πλοίο. Ή Εκκλησία όμως είναι γεμάτη Τούρκους, οί όποιοι έχουν αρχίσει να γίνονται άγριοι, επιθετικοί συνειδητοποιώντας τι ακριβώς είχε συμβεί. Η ζωή τους κινδυνεύει άμεσα.

Όμως δε διστάζουν, πλησιάζει ο ένας τον άλλο, γίνονται «ένα σώμα», μια γροθιά και προχωρούν προς την έξοδο.

Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν, όταν ένας Τούρκος αξιωματούχος παρουσιάζεται με την ακολουθία του και τους λέει: «Ντουρούν χέμεν» (αφήστε τους να περάσουν). Το είπε με μίσος. Θα ήθελε να βάψει τα χέρια του στο αίμα τους, όμως εκείνη τη στιγμή έτσι έπρεπε να γίνει, αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ήταν χρήσιμο γι’ αυτούς να σκοτώσουν τώρα πέντε Έλληνες αξιωματικούς μέσα στην άγια Σοφιά.

Δεν ξεχνά ότι στ’ ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δυο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες κι ακόμη ότι η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στους οποίους βέβαια δεν συμπεριλαμβάνονται οι Τούρκοι.

Στο άκουσμα αυτών των λόγων οι Τούρκοι υποχωρούν. Ο παπα-Νουφράκης και οι άλλοι αξιωματικοί βγαίνουν από την Αγιά Σοφιά κατευθυνόμενοι προς την προκυμαία, όπου τους περιμένει ή βάρκα. Ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τους ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να χτυπήσει τον παπα-Νουφράκη. Διαισθάνεται, ξέρει ότι αυτός ο παπάς είναι ο εμπνευστής αυτού του γεγονότος.

Ο ηρωικός παπάς σκύβει για να προφυλαχθεί, αλλά ο Τούρκος καταφέρνει και τον χτυπά στον ώμο. Λυγίζει το σώμα του από τον αβάσταχτο πόνο, όμως μαζεύει τις δυνάμεις του, ανασηκώνεται και συνεχίζει να προχωρεί.

Στο μεταξύ ο Ταγματάρχης Λιαρομάτης και ο Λοχαγός Σταματίου αφοπλίζουν τον Τούρκο, ο οποίος είναι έτοιμος για να δώσει το πιο δυνατό κι ίσως το τελειωτικό χτύπημα στον παπά. Ήδη, πλησιάζουν στη βάρκα. Μπαίνουν όλοι μέσα.

Ο Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει γρήγορα να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο ελληνικό πολεμικό πλοίο ασφαλείς .και θριαμβευτές. Βέβαια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο και οί «σύμμαχοι» διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος αναγκάστηκε να επιπλήξει τον παπα-Λευτέρη Νουφράκη.

Όμως κρυφά επικοινώνησε μαζί του και «τον επαίνεσε και συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, πού έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε μέσα στην Άγια-Σοφιά τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας».

Ο τολμηρός απλός παπάς, από τις Άλωνες Ρεθύμνου, σήκωσε πάνω στους ώμους του και ζωντάνεψε, έστω και για λίγο, ένα από τα πιο επικά, πιο, ιερά πιο άγια όνειρα…

 ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο του Ανδρέα Κυριάκου στο περιοδικό,«Τα Πάτρια».

Από: pentapostagma.

_