ΟΛΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ...

Ὃλα τά δάκρυα δέν εἶναι καθαρά...

Ἔπεσες, ἀμάρτησες, ἀστόχησες, δηλαδή δέν ὐπάρχεις σέ πληρότητα ζωῆς ὃπως ὁ Χριστός μᾶς ἀποκάλυψε. Τώρα πλέον ἔχεις χάσει τή χαρά σου. Ναί, γιατί ἠ χαρά σου ἦταν τά κατορθώματά σου. Τά ἐπιτεύματά σου καί ὄχι ὁ Θεός. Δέν ἔπαιρνες τή χαρά ἀπό τή σχέση, ἀλλά ἀπό τό νόμο. Ἡ τήρηση ἑνός νόμου, ἑνός κανόνα, ἦταν πού σοῦ ἔδινε εἰρήνη καί ὄχι ἡ σχέση σου μέ τόν Θεό.

Ξέρεις γιατί διψάει ὀ ἐγωισμός; Γιά ἔλεγχο. Θέλει νά ἐλέγχει τά πάντα. Δῶσε τοῦ νόμου, κανόνες καί διατάξεις. Νά μπορεῖ νά κυριαρχεῖ ἐφαρμόζοντάς τις. Νά ἰκανοποιεῖται καί νά αὐτοδοξάζεται. Μήν τοῦ δώσεις ὃμως σχέσεις ἀβεβαιότητα, ρίσκο, δόσιμο. Ἐκεῖ ἀσφυκτιά. Οἱ περισσότεροι θρησκευόμενοι ἀναπαύονται στήν τήρηση τῶν κανόνων, ὣστε νά ἐλέγχουν τή σωτηρία τους. Νά τήν καθορίζουν. Νά μετρᾶνε τίς ἀποτυχίες τους, νά ξέρουν τί θά ἀφαιρέσουν καί τί θά προσθέσουν στήν προσπάθειά τους νά κατακτήσουν καί νά κερδίσουν τόν παράδεισο. Γιά τή δική τους ἀντίληψη ὁ παράδεισος εἶναι ἐπίτευγμα μιᾶς συγκεκριμένης προσπάθειας. Τόν κερδίζουν μέ τήν ἀξία τους, γιατί ἀγωνίστηκαν. Βλέπεις, ὁ ἐγωισμός μας δέν δέχεται τά δῶρα τοῦ Θεοῦ. Κι ὃμως, κανείς ποτέ δέν θά εἴναι ἄξιος γιά τόν παράδεισο. Σέ ὃλους θά δωριστεῖ ἀπό ἀγάπη καί ἔλεος.

Αὐτή ἡ αἴσθηση ὃτι ὁ Θεός κατακτιέται, ὃτι ὁ παράδεισος ἀνοίγεται μέ τό ἔτσι θέλω τῶν δικῶν μας ἀτομικῶν κατορθωμάτων, ἀπέχει πάρα πολύ ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖ δέν κυριαρχεῖ τό μέτρημα, ἀλλά τό δόσιμο.

            Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς, ἀκόμη κι ὃταν ἐντος τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα μιλᾶμε γιά ἀμαρτία, πτώση στά πάθη καί μετάνοια, ἔχουμε μία ψυχολογικοῦ τύπου κατανόηση. Ὃταν λέει κάποιος πιστός «νιώθω ἀνάξιος», δέν τό λέει σέ σχέση μέ τό Θεό, ἀλλά κυρίως σέ σχέση μέ τόν ἑαυτό του. Νιώθει ἀνάξιος, γιατί δέν εἶναι πλέον αὐτό πού περίμενε ἤ θά ἤθελε νά εἶναι. Δέν ἔκανε αὐτό πού πίστευε ὂτι μπορεῖ. Ἔχει κατατριφθεῖ ἐντος του ἡ εἰδωλική εἰκόνα του. Αἰσθανόταν ἄξιος ὄχι χάριν τῆς ἀγάπης, τῆς ἀποδοχῆς καί τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά χάριν τῶν φαντασιακῶν ἀρετῶν του.

            Τώρα αἰσθάνεται ἐνοχές. Γιατί ἄραγε; Μά γιατί δέν πίστεψε ποτέ στή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἔλεος καί ἀγάπη, ἀλλά στή δική του δικαιοσύνη, στό νόμο τοῦ Ἐγώ του.

            Τώρα νιώθει ἀποτυχημένος, γιατί δόμησε τήν ἐπιτυχία του στήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία καί ὄχι στήν ἔσωθεν εἰρήνη μέ τό Θεό. Νιώθει ντροπή, γιατί ἔμαθε νά κρίνεται στό βλέμμα τοῦ ἄλλου, στή γνώμη τοῦ ἄλλου, καί ὄχι στό ἱλαρό βλέμμα τοῦ Χριστοῦ.

            Αἰσθάνεται ὃτι πλέον δέν τόν ἀγαπάει ὁ Θεός, ἀλλά ξεχνᾶ ὃτι ὁ Θεός πού μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους, καί κατά τούς Πατέρες τῆς ἐκκλησίας εἶναι ἀμετάβλητος καί ἀπαθής. Δέν μεταβάλλεται, δέν ἔχει συναισθήματα, δέν μᾶς ἀγαπάει σήμερα περισσότερο, γιατί εἴμαστε «καλά παιδιά», καί αὔριο λιγότερο, γιατί εἴμαστε «κακά». Μόνο μᾶς άγαπάει. Πάντα τό ἴδιο παράφορα, ὡς μανικός ἐραστής, κατά τόν Ἃγιο Μάξιμο Ὁμολογητή. Ἐμεῖς πρέπει νά προσπαθήσουμε νά συνδεθοῦμε μαζί Του καί νά αἰσθανθοῦμε τήν ἀγάπη Του. Δέν ἄλαξε Ἐκεῖνος, ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἀλλάξουμε γιά νά αἰσθανθοῦμε τήν ἀγαπητική παρουσία Του.

           Τώρα θρηνοῦμε καί κλαῖμε. Γιατί; Γιατί χάσαμε τή σχέση μέ τό Θεό; Μᾶς ἐνδιαφέρει πραγματικά τό πρόσωπό Του; Θέλουμε τήν παρουσία Του στή ζωή μας;

            Μήπως νά κοιτάξουμε πιό βαθιά μέσα μας; Νά δοῦμε, εἶναι ἄραγε τά δάκρυά μας γιά τό Χριστό πού χάνουμε; Μήπως κλαῖμε θρηνώντας τήν ἰδεατή εἰκόνα μας; Ἡ παντοκρατορία τοῦ Ἐγώ μας τρέμει. Γιατί πάνω κι ἀπό τόν Θεό πιστεύουμε στά ἀτομικά μας κατορθώματα. Ἄλλωστε ὃλα τά δάκρυα δέν εἶναι καθαρά. Ὑπάρχουν καί θολά δάκρυα.

Πηγή: Ἀπό το φυλλάδιο ΚΟΥΔΟΥΜΙΑΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ τῆς Ι.Μονῆς Κουδουμᾶ, Κρήτη. (Τοῦ π. Χαραλάμπου Παπαδόπουλου ἀπό τό βιβλίο του «Κάθε τέλος μία ἀρχή».